“พี่ยศจะทำอะไรคะ” หัวใจของฉันตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะตอนนี้มือของเขาวางอยู่บนต้นขาของฉัน สายตาลุกวาวที่มองมายิ่งน่าขนลุก รุ่นพี่ภาพลักษณ์ดีแสนสุภาพที่ฉันเคยรู้จักหายไปไหน

          “โรงแรมม่านรูดก็ปิดแล้ว เราจัดกันตรงนี้แหละฟ้าไม่มีใครเห็นหรอก” ยศภัทรพูดด้วยเสียงสั่นพร่าเพราะตัณหาที่เข้าครอบงำ

          “พี่พูดบ้าอะไร หยุดนะ” ยศภัทรล้วงมือเข้าไปในกระโปรงแล้วลูบคลำส่วนอ่อนไหวของฟ้าใส

          “อย่าเล่นตัวเลยน่า ออกมากับผู้ชายดึกๆ ดื่นๆ ไม่รู้เหรอว่ามันจะจบยังไง”

          “ก็พี่บอกจะพาฟ้าไปส่งห้อง ปล่อยนะ ! เอามือออกไป” ฉันใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดปกป้องตัวเองจากการกระทำที่น่าหวาดกลัวแต่มันแทบไม่ช่วยอะไรเลย มันกำลังจะถอดกางเกงในของฉัน มืออีกข้างก็ล้วงเข้ามาในเสื้อ

          มันพยายามจูบแต่ฉันก็บ่ายเบี่ยงดิ้นหนี ฉันกลัวมากในหัวสมองคิดหาทางรอดร้อยแปดให้ตัวเอง

          “โอ๊ย ! อีห่านี่” ยศภัทรร้องลั่นเมื่อโดนกัดจมเขี้ยวบริเวณหัวไหล่

          สาวน้อยอาศัยช่วงชุลมุนเปิดประตูรถแล้วหนีออกมาแต่ด้วยความร้อนรนจึงสะดุดขาตัวเองล้มคว่ำไม่เป็นท่าทั้งแขนทั้งขาถลอกปอกเปิกเลือดไหลซิบๆ

          “ดี ! มึงรอตรงนี้แหละ เอากูเป็นผัวคนเดียวไม่พอใช่ไหมเดี๋ยวมึงได้เป็นหมู่คณะแน่” ยศภัทรถ่มน้ำลายลงพื้นจากนั้นจึงปิดประตูรถแล้วขับออกไป

          ฟ้าใสในสภาพยับเยินถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังบนถนนสายเปลี่ยว