"ทางนี้มีคนเจ็บตามหมอมาเร็วเข้า"เสียงของทหารนายหนึ่งร้องขึ้นก่อนที่เยี่ยลู่ชานจะรีบวิ่งไปดูด้วยความร้อนใจ

เฮ้อออ ...เจ้าเด็กนั้นไปอยู่ที่ไหนกันนะ คงไม่ได้รับบาดเจ็บกลับมาหรอกนะ...

ชายหนุ่มถอนหายใจอยากโล่งอกด้วยคนที่บาดเจ็บนั้นไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหาแต่ไม่ว่าเขาจะมองซ้ายหรือขวาก็ไม่เห็นแววของผู้ที่เขาตามหาอยู่เลยแม้แต่น้อยจนเยี่ยลู่ชานเริ่มเหนื่อยล้ากับการวิ่งไปทั่วทั้งค่ายแล้วเดินเข้าไปในโรงครัวด้วยความหิว ที่น่าตกใจที่สุดจนความหิวของเขาได้คลายหายไปคือคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้

"ทะ ท่านแม่ทัพเหตุใดท่านมานั่งอยู่ที่นี้หรือขอรับ"เยี่ยลู่ชานถามออกมาด้วยความตกใจ

"ข้ามาที่นี่ไม่ได้อย่างนั้นหรือ"ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ตอบกลับด้วยคำถามแล้วหันหน้าไปมองคนที่นั่งรวมโต๊ะเดียวกับเขา

"มะ โม่ชาง! "เยี่ยลู่ชานร้องเรียกคนที่กำลังกินข้าวชามโตอย่างอร่อยปากด้วยความตกใจเป็นครั้งที่จนลืมไปว่าเขาควรรักษามารยาทต่อคนที่เขาพึ่งจะทักทายไปเมื่อครู่อยู่

"เจ้า! ข้าตามหาเจ้าทั้งวัน ตั้งแต่เช้าจนมืดค่ำ แต่เจ้ากลับมากินข้าวอยู่ที่นี้นะรึ รู้หรือไม่ว่าพวกเราเป็นห่วงเจ้าแค่ไหนหะ! "

"ใจเย็นน่า~~ พี่เยี่ย ข้าก็พึ่งกลับมาจากสนามรบนะ ให้ข้ากินข้าวก่อนสิ" คนถูกตามหาพูดไปพลาดหยิบมันเผากินไปพลาด

"แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้มานั่งกินข้าวกับท่านแม่ทัพใหญ่ได้"เยี่ยลู่ชานถามต่อทันทีเมื่อความจำของเขาพึ่งจะสำนึกได้ว่าตรงนั้นไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนอยู่

"อา เรื่องนั้นน่ะ เพราะว่าข้าหิวจนตาลายจนเดินไม่ได้ก็เลยได้ท่านแม่ทัพอี้เชิงแบกกลับมา แล้วก็มานั่งกินข้าวอยู่นี้แหละ"หนุ่มน้อยตอบไปอย่างส่งไม่ได้สนใจอะไรนอกจากของกินที่อยู่ตรงหน้า

"นี้เจ้า.."เยี่ยลู่ชานยั้งปากเอาไว้ก่อนที่จะลุกขึ้นโค้งคำนับแม่ทัพใหญ่อย่างขอบคุณที่เขาช่วยพาโม่ชานกลับมาอย่างปลอดภัย

"อย่าใส่ใจ ครั้งหน้าอย่าลงสนามรบทั้งที่ร่างกายไม่พร้อมอีกล่ะ"แม่ทัพใหญ่ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปก่อนจะทิ้งคำพูดแสดงความหน่ายใจเอาไว้ให้กับคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอยู่อย่างเดียว

"โม่ชาง...เจ้านี้มัน"เยี่ยลู่ชานมองดูน้องเล็กอย่างเอือมระอาใจ

"กินมะ"