“เลือด! ข้าต้องการเลือด!”

เหมันต์อ้าปากกว้างโชว์เขี้ยวแหลมคม พร้อมกับก้มหน้าเตรียมพร้อมสำหรับการลิ้มรสเลือดสด ๆ ที่ร่างกายของเขาต้องการ

“ฮึก ฮึก ฮึก”

เด็กหนุ่มหลับตาลงทั้งน้ำตา และพยายามบอกกับใจตัวเองว่าเขาเองก็พร้อมแล้วเช่นกันที่จะอุทิศเลือดเนื้อของตัวเองเพื่อแวมไพร์ที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกเจอ

หมับ!

ชานนท์เดินเข้าไปกระชากไหล่ของปกรณ์จนกระเด็นออกห่างจากเหมันต์ ก่อนจะต่อว่าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

"ไอ้กรณ์! มึงจะบ้าเหรอ? มึงจะมาอาลัยอาวรณ์อะไรอีกวะ? รีบหนีเอาตัวรอดก่อนเถอะ"

เมื่อเพื่อนไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ปกรณ์ก็ยืดตัวลุกขึ้นยืนพร้อมกับผลักไหล่ของชานนท์ออกไปให้พ้นทาง

"ไม่! กูไม่หนี! เพราะกูจะอยู่ที่นี่จนกว่าเขาจะพ้นจากความทุกข์ทรมาน ถ้ามึงอยากไปมึงก็ไปคนเดียว ไม่ต้องมายุ่งกับกู”

"โอ๊ย! กว่าเหมันต์มันจะพ้นทุกข์มึงก็ตายพอดีสิครับไอ้กรณ์”

ชานนท์พูดกับปกรณ์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง พร้อมกับเอื้อมมือเข้ากุมมือของปกรณ์ด้วยความเป็นห่วง

“กูยอมตายเพื่อเขา!”

คำพูดเด็ดขาดบาดลึกที่ปกรณ์ลั่นออกมาทำให้ชานนท์หัวเสียจนปรี๊ดแตกเพราะควบคุมอารมณ์หึงหวงไม่ได้

“เชี่ยเอ้ย!”

sundog