‘เจ้าโง่ เมื่อสินจักรพรรดิแล้ว ก็จงขึ้นเป็นจักรพรรดิเสียเองเถอะ ฮ่าๆ’

            ชิงเฉวซื่อหัวเราะให้กับประโยคเหยียดหยามของตนต่ออดีตแม่ทัพฝ่ายศัตรูอย่างบ้าคลั่ง

            ขึ้นเป็นจักรพรรดิงั้นเหรอ อาณาจักรก็สิ้นแล้ว ผู้คนก็ตายไปแล้ว ใยจะมีหนทางไหนให้เขาปีนป่ายขึ้นเป็นจักรพรรดิอีก

            สร้างอาณาจักรใหม่อย่างนั้นหรือ ลำพังตอนนี้เป็นได้แค่เชลยของรัฐตงเป่ย ไหนเลยจะมีปัญญากระทำการเช่นนั้นได้ แค่เอาชีวิตตัวเองให้รอดไปวันๆ ก็เกินพอแล้ว

            ‘เมื่อสิ้นจักรพรรดิแล้ว ข้าก็ขึ้นเป็นจักรพรรดิเสียเองอย่างไรล่ะ’

            ปลายคมกระบี่สะท้อนแวววาวสีเงิน ชิงเฉวซื่อไม่อาจขยับหนีไปไหนได้เพราะมันจ่อที่ลำคอของตน

            ในวาระสุดท้ายของชีวิต เขามองเห็นชายที่ตนเองเคยสบประมาทคนนั้น อดีตแม่ทัพฝ่ายศัตรู เชลยศึกของรัฐตงเป่ยที่กำลังจะล่มสลายเพราะน้ำมือของเขาในไม่ช้า

            ลู่เทียนลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในร่างของชิงเฉวซื่อ เขาทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

            ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาต้องเปลี่ยนจบจุดของตัวร้ายที่เป็นสับเซตของตัวประกอบกากๆผู้นี้ให้ได้

THX FOR FONT

WEBSITE : https://www.f0nt.com/release/saruns-munggonyok/