ปิ่นชลธี

"ไม่รู้หรือว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชน ค่าใช้จ่ายย่อมแพงกว่าโรงพยาบาลของรัฐเท่าตัว"

ใบหน้าของ 'เพื่อนเก่า' ก้มต่ำลงจนคางชิดอก น้ำตาเอ่อคลอดวงตากลมโตสดใสคู่เดิมที่เขายังคงฝันถึงทุกค่ำคืน

"ในเอกสารเธอไม่ได้ชำระค่ารักษามาสองเดือนแล้ว ตอนนี้ร่วมสองล้านบาท เงินไม่มากสำหรับฉัน แต่สำหรับเธอคิดว่าชาตินี้จะหามาชดใช้ได้ไหมละ"

ริมฝีปากหนาสีอ่อนที่เคยพร่ำพูดแต่คำสุภาพกล่าวเหยียดหยามออกไปอย่างที่ไม่เคย ยิ่งย้อนนึกไปถึงวันวาน ยิ่งอยากจะเหยียดหยามคนตรงหน้าให้มากกว่าเดิม

"ลำพังแค่เงินจากงานยิบย่อยที่ทำกับงานประจำที่ทำอยู่คิดว่าพอจ่ายเหรอ ฮึ" ช่วงท้ายเขาแค่นหัวเราะอย่างสมเพชเวทนา

หญิงสาวทำงานเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทเล็กๆ เงินเดือนไม่ถึงสองหมื่น เลิกงานไปทำงานพาสไทม์ล้างจานที่ร้านอาหารกึ่งผับของเพื่อนคนหนึ่ง และไอ้เพื่อนคนนั้นก็คือคนที่เทียวรับเทียวส่งเธออยู่เป็นประจำ!

“สองล้านนะไม่ใช่สองบาท”

หากเป็นคนอื่นคงโงหัวขึ้นมาต่อว่าเขาตอบ บริภาษด่ากราดไปนานแล้ว แต่นี่... เพราะเป็นผู้หญิงคนนี้ถึงได้เอาแต่ก้มหน้าก้มตายืนฟังเงียบๆ มาตลอด

"เอาละ ถ้าคิดว่าไม่มีปัญญาหามาจ่าย ฉันก็มีข้อเสนอ"

ทางเลือกของเขามีให้หล่อนเพียงทางเดียวเท่านั้น

"เงินสองล้านบาทแลกกับการแต่งงานของเรา!"