"ทำไมคุณถึงไม่เชื่อผม"

"จะให้ฉันเชื่อคุณได้ยังไงในเมื่อคุณฆ่าพ่อเเม่ฉัน"

"ผมไม่ได้ฆ่า เชื่อผมสิ"

"งั้นคุณก็พูดความจริงออกมาว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น"

"ผมบอกคุณไปหมดเเล้วจะให้ผมพูดอะไรอีก"

"คุณมันเลวสมชื่อจริงๆ" หญิงสาวมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง เเม้ในใจอยากยอมรับชายคนนี้มากเพียงใดเเต่ข้อกังหาของเขาก็มากพอให้ผลักไสไปไกลๆ

"เออ! ก็ได้ถ้าคุณคิดว่าผมเลวจริงๆผมก็จะสวมบทคนเลวให้คุณได้ดูสดๆตรงนี้เลย" ริมฝีปากหนาประทับลงบนปากบางอย่างเร้าเเรง เขาบดขยี้จูบลงไปโดนไม่สนใจหญิงสาวเเม้เเต่น้อย เขาใช้สองเเขนตรึงมือเธฮไว้เเม้จะพยายามดิ้นเท่าไรก็ไม่สะท้านถึงร่างของชายหนุ่มสักนิด เธอหมดหนทางสู้จึงยอมเเละหยุดนิ่งให้ภูริชทำตามอำเภอใจ เมื่อเห็นวเธอไม่ต่อต้าน เขาจึงถอนจูบออก

"หมดฤทธิ์เเล้วเหรอ"

"เอาเลยจะทำอะไรก็ทำเลยฉันมันคนไม่มีพ่อเเม่อยู่เเล้ว"

"ผมถามคุณจริงๆเถอะ คนอย่างผมไม่สิทธิ์รักใครได้เลยเหรอ" เขาปรับโทนเสียงลง มองเข้าไปในดวงตาหญิงสาวเพื่อค้นหาคำตอบจากเธอ

ผมชื่อ "ภูริช" ใครๆก็เรียกผมว่าเสือดำ ผมถูกบังคับให้เดินทางสายมืดตั้งเเต่จำความได้โดยพ่อของผมเอง ผมใช้ลูกกระสุนตัดสินชีวิตคนไปทั่วโดยไม่สนใจอะไร ไม่เเคร์เเม้กระทั่งกฎหมาย ผมรู้ดีว่าผมหลงเดินทางผิดเเต่จะให้เสือดำอย่างผมถอดเล็บออกมันยากเกินไป ภายใต้ความยิ่งใหญ่ของผมยังมีความยิ่งใหญ่เเละโหดร้ายกว่านั้น พวกเขาฆ่าได้เเม้กระทั่งพ่อเเม่ตัวเอง คนพวกนี้เรียกตัวเองว่าผู้ให้เพราะคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้นคือการปลดปล่อย จนกระทั่งวันที่ผมมีกระสุนเป็นตัวกำหนดชีวิต ผมอยากจะหนีออกไปจากนรกนี้เเต่ผมทำไม่ได้เพราะปืนที่จ่อหลังผมมันไม่ได้เพ่งเล็งมาที่ผม ชีวิตผมถูกตีกรอบทางเดินไว้สองทางคืออยู่เพื่อตอบสนองความต้องการของคนเลวเเละตายพร้อมชีวิตนับสิบคนที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมอยากกลับใจเเต่ถ้าผมกลับไปเเล้วเธอต้องตายผมขอเป็นคนเลวเเบบเดิมดีกว่า

ปล. ชื่อบุคคลเเละสถานที่เป็นเพียงเรื่องที่สมมุติขึ้น ไม่มีเจตนาพากพิงหรือกล่าวถึงผู้ใด หากมีคำพูดที่ทำร้ายจิตใจผู้อ่านหรือเกิดความโหดร้ายมากเกินไปขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากมีข้อผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย