75.00
ราคาของทุกตอน ไม่รวมตอนที่เคยซื้อไปแล้ว
รายละเอียด
Intro
ฉันไม่รู้เลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเรียกว่าอะไร ฉันรู้แค่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ฉันเรียกมันว่า “ความสุข” และความสุขของฉันมันก็สั้นนิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ
“เทล หนีพี่มาทำไม เป็นไรก็บอกพี่มาสิ” นี่แหละค่ะคนที่ฉันเรียกว่า ‘ความสุข’ เขากำลังยืนโมโหที่ฉันเอาแต่เงียบ ไม่พูดจากับเขาสักคำ ซึ่งฉันคิดว่าวันนั้นพูดชัดเจนแล้วว่าทำไม ต้องหนีออกมาจากบ้านหลังนั้น
“อย่าเงียบสิ เทลไม่รักพี่แล้วเหรอ หนีออกมาจากบ้านพี่ทำไม”
“เทลไม่ได้รักพี่เตนล์แล้ว เพราะฉะนั้น อย่ามาหาเทลที่นี่อีก เทลไม่อยากเป็นตัวถ่วงชีวิตใคร” สิ้นคำพูดนั้นฉันก็เดินเลี่ยงมาอีกทาง โดยไม่หันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีกเลย
หัวใจฉันมันเจ็บนะ เจ็บจนแทบขาดใจ เจ็บจนไม่รู้ว่าอยากจะมีลมหายใจต่อหรือไม่ ฉันทำร้ายหัวใจตัวเอง แล้วก็ทำร้ายหัวใจของพี่เตนล์ด้วย
“ฮึก ขอร้อง อย่าตามหาเทลเลย” ฉันวิ่งเข้ามาหลบในห้องน้ำของห้างสรรพสินค้า พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างต่อเนื่อง
ฉันกลับมาทำงานที่บ้าน แถมยังเรียนไม่จบเพราะดันเกิดปัญหาเสียก่อน มันทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของครอบครัวพี่เตนล์
‘ถ้ารักเตนล์เธอเสียสละได้ไหมล่ะ ช่วยหายไปจากชีวิตของตาเตนล์เถอะ’
“ฮึก เทลจะไม่กลับไปที่นั่นอีก” ที่นั่นมันไม่ใช่บ้านของฉัน
“เทลมึงอยู่ในนี้หรือเปล่า” พลอยเพื่อนสนิทร้องถาม ฉันปาดน้ำตาที่แก้มอย่างลวก ๆ แล้วเปิดประตูทันที วินาทีที่ฉันเห็นหน้าพลอยน้ำตามันก็พรั่งพรูมาอีกครั้ง แล้วฉันก็โผเข้ากอดมันทันใด
“พี่เขาตามหากูเจอแล้วพลอย” เสียงพูดของฉันอู้อี้แต่เชื่อว่าพลอยมันฟังออก
“กูรู้แล้ว” พลอยมันพูดแค่นั้นแล้วลูบหลังพลางปลอบโยนเบา ๆ มันปล่อยให้ฉันระบายน้ำตาจนมันแห้งเหือดไปเอง พร้อมกลับเข้ามาทำงานของตัวเองต่อจนเวลาล่วงเลยมาถึงพลบค่ำ พลอยชวนฉันไปทานข้าวที่ตลาดซึ่งห่างจากที่พักไม่ไกล
“บะหมี่หมูแดงได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันชอบทานบะหมี่หมูแดง แล้วก็ชอบน้ำซุปของทางร้านด้วย มันอร่อยหวานและยังกลมกล่อม พอทานไปได้ไม่กี่คำก็ต้องหยุด
“เป็นไรมึง” พลอยถามพลางเอื้อมมือมาจับกุมมือของฉันแล้วบีบกำมันเบา ๆ
“กู...” เสียงฉันนั้นสั่นเครือ
“พอ ๆ ไม่ต้องกินมันละ” พลอยรีบเลื่อนชามบะหมี่แล้วลุกไปจ่ายเงิน เราพากันเดินเท้ากลับห้องพัก ระหว่างทางก็มีผู้คนเดินสัญจรไปมา
“มึงยังทำใจไม่ได้ใช่ไหมวะเทล”
“อืม” บะหมี่มันทำให้ฉันนึกถึงอดีตที่ผ่านมา
“พี่เตนล์เขามาง้อถึงนี่ มึงจะใจอ่อนไม่ได้นะ”
“อืม กูเหน็ดเหนื่อยกับความรักมากพลอย” แม้จะห้ามหัวใจไม่ให้คิดถึงมันก็ยาก แต่ฉันต้องตัดใจให้ได้ เพราะฉันต้องการให้มันจบอยู่ตรงนี้ แล้วฉันจะไม่ใช่คนใจอ่อนอีกต่อไป
ฉันเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่สาดแสงอ่อน ๆ นึกถึงครั้งที่เขาพาฉันนั่งชมจันทร์ที่หัวหินบนระเบียงหน้าบ้านพักตากอากาศ ทั้งคำพูดระหว่างเราสองคน ยังจดจำมันได้ทุกประโยค รวมถึงจดจำวันที่เขาขอฉันเป็นแฟน
“วันนั้นกูไม่น่าตอบตกลงคบกับเขาเลย”
“ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย” พลอยแย้งทันที ขำชะมัด ถ้าไม่เข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นตั้งแต่แรก ไม่อย่างนั้นความรักของเราคงไม่เป็นแบบนี้
“เส้นขนานมันไม่มีทางบรรจบกันได้หรอกพลอย กูภาวนาให้พี่เตนล์ลืมกูได้เร็ว ๆ” แล้วรวมถึงตัวฉันเองด้วย ฉันเอ่ยเบา ๆ ราวกับจะฝากคำพูดของฉันไปกับพระจันทร์
“กูว่ามึงควรเลิกกินบะหมี่กับเลิกชมจันทร์”
“ทำไม?” ฉันถามพลางเลิกคิ้วยืนกอดอกเหม่อมองดวงจันทร์
“จะได้ลืมรักแรกไวๆ ไง” อืมก็จริงของพลอย ฉันยังคงชมจันทร์จนรู้สึกว่าอากาศเริ่มเย็นลง จึงได้รีบพากันเดินกลับไปยังห้องพัก
“เทล...” ขาของฉันชะงักเมื่อเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาทางด้านหลัง พลอยมันหันไปก่อนส่วนฉันก็ยังคงยืนนิ่ง คิดอยู่ว่าจะวิ่งหนีเข้าหอพักเลยดีไหม สุดท้ายก็ทำไม่ได้
“พี่เตนล์ พลอยว่าพี่ควรกลับไป”
“เทล หันมาคุยกันก่อน” พี่เขาพยายามจะเข้ามาแต่พลอยกันพี่เตนล์ออกห่าง ฉันหันมาเผชิญหน้ากับอดีตคนรักอีกครั้ง
“เทลมึงเข้าหอไปเลย กูจะลากพี่เตนล์กลับเอง”
“ไม่ต้องพลอย” พลอยทำหน้างงที่ฉันบอกแบบนั้น แต่ก็ยอมปล่อยแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่นโดยยืนคุมเชิงอยู่ห่าง ๆ
“เทล พี่คิดถึงเทล” พี่เตนล์พยายามจะเข้ามาสวมกอด ทว่าขาฉันกลับถอยหนีอัตโนมัติ มันทำให้เขาหน้าเศร้าเมื่อครั้งนี้ที่เจอกันไม่เหมือนก่อน
“เทลบอกเหตุผลพี่เตนล์ไปแล้วทำไมถึงไม่ยอมจบคะ”
“ไม่คู่ควรเหรอ? ไม่เหมาะสมงั้นเหรอ? หึ! แม่งฟังไม่ขึ้นเลย” ฉันรู้ว่าพูดให้ตายยังไงพี่เตนล์คงไม่เชื่อ นั่นน่ะเหตุผลที่ฉันบอกเลิกเขาเอง เรามันไม่คู่ควรกันจริง ๆ
“เทลหมดรักพี่เตนล์นานแล้ว คราวนี้เลิกตามราวีกันสักทีนะคะ” ฉันเหมือนคนใจร้ายที่คล้ายจะเข้มแข็ง ซึ่งความจริงนั้นมันตรงข้ามกัน ฉันน่ะกำลังเก็บอาการปวดหนึบไว้ในใจ ซ่อนความเจ็บช้ำไว้ใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย จะว่าหน้าเย็นชาถึงจะถูก
“ไม่จริง พี่ไม่มีวันเชื่อคำพูดโกหกของเทล” ยิ่งพี่เตนล์หนักแน่นมากเท่าไหร่ หัวใจของฉันก็บีบรัดแรงกว่าหลายเท่า พี่เตนล์น้ำตาคลอเบ้าแต่ก็กักเก็บมันไว้
“เทลมีแฟนใหม่ ที่รักและเข้าใจเทลมากกว่าพี่เตนล์อีกค่ะ มันจึงเป็นเหตุผลที่เทลออกจากบ้านหลังนั้น” ฉันแสร้งพูดพลางสร้างรอยยิ้มจอมปลอมขึ้นมาบนใบหน้าหวาน
“อีกอย่างเขามีเวลาให้เทลตลอด ไม่เหมือน...”
“ทหารแบบพี่ นี่ใช่ไหมที่เทลพยายามใช้มันมาอ้างเป็นเหตุผล เพื่อให้พี่เชื่อ”
“เทลไม่หวังหรอกค่ะ ว่าพี่เตนล์จะเชื่อหรือไม่ ถึงยังไงเราสองคนก็เลิกกันแล้ว”
“เลิกกันแล้ว พี่บอกเหรอว่าจะยอมเลิก”
“….....” อืม! เขาไม่เคยยอมเลิกมีแต่ฉันคนเดียวที่เลิก ฉันบอกเลิกเขาผ่านข้อความ จากนั้นก็บล็อกทุกช่องทางที่เขาสามารถติดต่อได้ จนมาพลาดก็ตอนที่เขาดันรู้ว่าบ้านเกิดของฉันอยู่ที่โคราช
“กลับไปกับพี่ เดี๋ยวนี้” พี่เตนล์ละจากความเป็นสุภาพบุรุษเข้ามากระชากข้อแขน แล้วกำลังจะพาฉันเข้าไปนั่งในรถยนต์ส่วนตัว แต่ฉันก็รั้นที่จะไม่ยอมกลับไปในที่ที่ไม่ใช่บ้านของฉันเหมือนกัน
“ปล่อย! กูบอกให้ปล่อยไงวะ” ฉันหมดความอดทนสาดคำหยาบคายใส่พี่เตนล์อย่างตั้งใจ พี่เขาดูตกใจมากที่เห็นอารมณ์ร้ายของฉันครั้งแรก พร้อมกับปล่อยมือจากข้อแขนบาง ๆ พี่เตนล์น้ำตาไหลลงอาบแก้ม ร่างกายสั่นเทิ้มก่อนจะทรุดกายลงสู่พื้น
“ทำไมวะเทล พี่ทำผิดอะไร ทำไมต้องตอบแทนความรักกันอย่างนี้” พี่เตนล์พรั่งพรูความอัดอั้นตันใจออกมา นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ฉันได้เห็นน้ำตาของนายทหารหนุ่ม
“….....” ฉันรู้สึกว่าตัวเองช็อกไปชั่วขณะ มองพี่เตนล์นั่งน้ำตาไหลพราก
“พี่โคตรจะรักเทล แต่เทลกลับผลักไสพี่เพราะเหตุผลบ้า ๆ”
“……..” ฉันพูดไม่ออก ยืนคอตกนิ่งเงียบ
“อยากให้พี่ไปจากชีวิตมากใช่ไหม”
“พี่เตนล์จะทำอะไร นี่พี่...” เขาเดินเข้าไปเปิดประตูรถแล้วเปิดเอาปืนพกสั้นออกมาด้วย เขาปรี่มายังฉันที่ยืนจุดเดิม
“อย่าพี่เตนล์!!”
ปัง !! เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมกับเสียงกรีดร้องระคนตกใจของใครหลาย ๆ คนพร้อมกับร่างของฉันที่ทรุดฮวบร่วงสู่พื้นพร้อมกับสติที่กระเจิงหายไป...
กรีนลดา