WARNING!

18+, Daddy kink, role play, Dub-con, ราชการ, และอาจมีความหยาบคายล้านแปดที่เกี่ยวกับเรื่องบ้านเมือง

ใครเป็นวงในทั้งหลายแหล่ ไว้ชีวิตหนูด้วยค่ะ ไหว้ค่ะ หนูกลัว! (ไหว้ย่อ) ใครไม่สะดวกกดออกได้เลยนะค้าา

เพราะนิยายหลักมันเครียดเกินไป เลยมีเรื่องคั่นเวลาขึ้นมาบรรเทาใจสักหน่อย

เรื่องค่อนข้างไม่มีแก่นสาร ตำรวจกรุบๆ คนญี่ปุ่นกริบๆ วงการบันเทิงอีกนิดหน่อย

ที่แน่ๆ คือ Feel good wannabe มาก หมายถึงอยากให้ฟีลกู๊ดแต่ไม่รู้จะกู๊ดไหม 5555

ใครอยากเสี่ยงก็ลองตามดูละกันนะคะ! //ยิ้มหวาน

________________

“มึงอะ ทำไมไม่มีบัตรประชาชน”

“ก็ไม่ใช่คนไทยอะ มีพาสปอร์ตแค่นี้ไม่ได้หรอไง”

“อ้าว คนญี่ปุ่นเรอะ…เรย์ ฟูจิวาระ? พูดไทยเก่งจัง ไหนทำท่าโมเอะซิ”

…โมเอะพ่องดิค้าบ!

“เฮ้ย นี่ไม่ได้ต่อ 90 วันนี่ ไปๆ ไป ตม. เลย ไปจ่ายค่าปรับเลย แล้วค่อยกลับมาเคลียร์กับกู”

“โหย…เว้นให้หน่อยได้ไหมอ่ะ ตอนนี้ยุ่งมากเลย ไม่ว่างจริงๆ”

แล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ กะพริบตาอ้อนวอนเผื่อว่าพี่เวรที่นั่งกอดอกอยู่จะใจอ่อน

“ปล่อยผมไปเถอะ นะครับ แล้วผมจะไม่ลืมบุญคุณพี่เลย นะ น้า”

“พูดเก่งนะ ปกติคนญี่ปุ่นกลัวตำรวจจะตายห่า ยังกับพวกกูเป็นเห็บหมา นี่มึงคนญี่ปุ่นจริงเรอะ?”

ปกติก็กลัวอยู่หรอกครับ แต่เพิ่งมีพี่มึงเนี่ยแหละคนแรกเลยที่กวนตีนเกินกว่าจะกลัว

“จริงสิพี่ พี่จะให้ผมทำยังไงอะ อยู่มาเป็นสิบปีแล้ว ร้องเพลงชาติยังได้เลย”

คราวนี้ถึงกับต้องยกมือไหว้แล้ว

“นะครับ ขอร้องล่ะ พี่ดูหน้าผมดีๆ ดิ หน้าตาแบบนี้ทำเรื่องผิดกฏหมายเป็นที่ไหน ผมถูกใส่ร้ายนะ!”

“…ไม่รู้ละเว้ย ใครพามึงมานะ? ไปคุยกับคนที่เขาจับมึงมาเลย ให้เขาส่งเอกสารมาให้กู แล้วค่อยมาว่ากัน”

“คนหล่อๆ อะพี่ หน้าคมๆ แต่โคตรดุเลย ผมไม่รู้จักชื่อ” ที่สำคัญคือหุ่นแซ่บมาก…แค่กๆ

“ใครวะ ใน สน. นี้ถ้าหล่อๆ มีอยู่ไม่กี่คนหรอกนะ แต่ถ้าดุสุดก็ เฮ้ย หรือว่า…เชี่ย! นั่นมันพ่อพวกกู! ”

________________

​