ขณะที่วิญญานของผมล่องลอยไปเรื่อยๆ ในความมืดมิด แต่แล้วจู่ๆก็มีแสงสว่างจ้ากลายเป็นที่โล่งขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นวิวทิวทัศน์ของป่าเป็นธรรมชาติที่สวยซึ่งเป็นประกายระยิบระยับ อย่างกับสวรรค์สวยมาก              ผมมองชมธรรมชาติไปเรื่อยๆอย่างสบายใจจนได้ยินเสียงใครสักคนพูดขึ้น "งดงามมากใช่รึไม่" 

            ซึ่งผมมองกลับไปเจอกับคนหนึ่งร่างบาง เอวคอด หน้าตางดงาม เป็นผู้หญิงที่สวยมาก เธอสวมชุดสีขาวราวกับเทพเซียนมองดูแล้วเหมือนมีแสงออกมาจากตัวเธอเล็กน้อย 

"ข้าหาใช่หญิงสาวไม่" "เออ...คือ...เออคุณเป็นใครครับ" สวยจังผู้ชายจริงหรอเนี้ยไม่น่าเชื่อ(ㄒoㄒ)(ㄒoㄒ)

"ข้ารึ...คือเทพชะตา มีหน้าที่กำหนดชะตาชีวิตของมนุษย์ นามว่าสุ่ยผิง" เขาบอกแก่ผม

"อ้อ..แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ"

"ข้าเป็นคนดึงวิญญานของเจ้ามาเองวสันต์"

"งั้นหรอครับ"  

          เอ...จะว่าไปเรายังไม่บอกชื่อแต่ทำไมถึงรู้จักชื่อเราได้ล่ะ หรือว่าจะอ่านใจได้จะแฟนตาซีเกินไปแล้ว แต่เราก็ตายแล้วนี่วาอืม...ใช่ๆตายแล้วแล้วทำไมเรามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ...

"ใช่...ข้าอ่านใจได้ แล้วเจ้าก็เลิกบ่นเสียที...แล้วฟังข้า"

"เออ...ครับ...แหะๆๆ" 〣( ºΔº )〣

"อะแห่ม...คือที่เจ้าตายเพราะข้าเองล่ะ"

"ห๊าาา...อะไรนะ!!!" อะไรยังไงอ่ะ วายยยยชีวิต

..

.

.

#ความสมจริงไม่มีในเรื่อง

#มือใหม่หัดเขียน

ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะ

มีติดเหรียญในเรื่อง...เล็กน้อย