โปรยปราย

“เตอร์...” เธอเอ่ยรั้งเขาเสียงเบาหวิว น้ำตาที่พยายามกักกั้นไหลออกมาเงียบๆ

“มีอะไร” เพราะเสียงเธอแปลกจนเขานึกห่วง ร่างสูงนั่งลงบนเตียงมือลูบผมของคนที่นอนหันหลังให้กันอยู่ “เป็นอะไรรึเปล่า”

“วันนี้สนุกไหม”

เขาเงียบสักพัก รู้สึกถึงสิ่งไม่ชอบมาพากลในน้ำเสียงที่เธอถาม “ไม่เลย... เป็นห่วงว่าเธอจะกลับหรือยัง ทำไมไม่ตอบแชท”

“...” น้ำอุ่นที่ได้ยินเขาตอบแบบนั้นก็เม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าควรจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของเขาดี

“เราถามอะไรเธอหน่อยสิ”

“...” เขายังคงนิ่งและฟังเธออยู่เงียบๆ แต่มือยังไม่หยุดลูบหัวเธอเบาๆราวกับกำลังกล่อม

“เธอไม่ชอบยิ้ม ไม่ชอบพูด...

“...”

“...หรือไม่ชอบเรากันแน่”