วิน วินเนอร์เด็กเด็กน้อยผู้น่าสงสารทั้งถูกพ่อแม่เอาเขามาทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุ 3 ขวบ พอโตมาจนอายุครบ 10 ปี ก็ถูกคนที่บ้านเด็กกำพร้าทอดทิ้งโดยการนำเขามาขาย คงไม่ต้องถามว่าขายมาทำอะไร ใช่! เพื่อให้เขามาเป็นที่ระบายความใคร่ยังไง แต่เหมือนเขายังมีโชดดีเหลืออยู่บ้างเพราะเขาสามารถหนีออกมาได้ คุณลองคิดดูสิเด็กสิบขวบที่ต้องดิ้นรนหาข้าวกิน หาที่ซุกหัวนอน ทั้ง ๆ ที่เขาควรได้รับความสงสารจากผู้ใหญ่แต่สิ่งที่เขาได้รับก็มีแต่สายตารังเกียจ คนพวกนี้เป็นอะไรกันหมด ทำไมถึงได้แล้งน้ำใจถึงขนาดนี้ ทำไม? เขาผิดเหรอที่เกิดมา?

วันแล้ววันเล่าที่เขาต้องอดทนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา พยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีข้าวกิน มีที่นอน เขาต้องใช้ชีวิตแบบนั้นต่อมาเรื่อย ๆ จนถึงในวันที่ 8 พฤษภาคม เป็นเกิดของเขา “สุขสันต์วันเกิดนะวินเนอร์ ไอ้เด็กเหลือขอ” วินเนอร์พูดกับตัวเองในตอนเช้าของวัน คุณเชื่อไหมของขวัญวันเกิดอายุครบ 11 ปี ของเขาคือการได้พบกับคุณยาย คุณยายที่จะรับเขาไปอยู่ด้วย....

.

.

.

.

.

.

.

.

.