ไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมแต่ชาติปางไหน ตุลยาจึงข้ามกาลเวลามาอยู่ในร่างของรังรอง เจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับชายหนุ่มที่ชิงชังเธอสุดหัวใจ

หม่อมหลวงปราบ ฤทธากุล ทั้งปากเสีย ทั้งใจดำ พบหน้ากันครั้งใด ถ้าไม่ต่อว่าเหยียดหยามก็เอาแต่ทำหน้าตาถมึงทึงราวกับยักษ์

เธอหวังอยู่เสมอว่าจะได้กลับคืนร่างเดิม ทว่าโชคชะตาไม่เห็นใจเธอเลยสักนิด

ความหวังของเธอริบหรี่ พอๆ กับความรู้สึกชนิดหนึ่งที่ค่อยๆ ก่อตัวภายในหัวใจ

ตุลยารู้ว่าตัวเองหลงรักเขาเข้าแล้ว เขาอาจไม่ใช่ 'เยนเติลแมน' ที่ถอดแบบมาจากหนังสือ

ไม่ได้สุภาพเรียบร้อยไปทุกอณู มิใช่ไม่เคยกล่าวคำหยาบ มิใช่ไม่เคยทำร้ายร่างกายผู้ใด

แต่ในสายตาของเธอ เขาคือผู้ชายที่น่าชื่นชมและเคารพมากกว่าใคร

เธอสามารถวางใจ เชื่อใจ และมอบชีวิตให้ผู้ชายคนนี้ดูแลอย่างไม่ลังเลใจเลยแม้แต่นิดเดียว

---------------------------------------------------------------------------

“หย่าค่ะ ฉันขอหย่า” สุ้มเสียงกังวานเน้นหนักชัดเจน ไม่มีความลังเล ไม่ใช่การแสดงละคร แต่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจของเธอจริงๆ

ความเป็นจริงเขาควรจะดีใจ การแต่งงานในครั้งนี้เป็นเขาเองที่ไม่ต้องการตั้งแต่ต้น หากไม่ใช่เพราะหม่อมย่า เขาคงไม่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษรับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ

แต่วันนี้ไม่ใช่...เขายอมรับกับตัวเองว่า คำว่าหย่าสำหรับเขากลายเป็นคำต้องห้ามไปเสียแล้ว ไม่อยากเอ่ยถึง ไม่อยากได้ยิน ยิ่งออกมาจากปากจิ้มลิ้มของรังรอง เขายิ่งไม่อยากได้ยิน

หญิงสาวบิดตัวออกจากอ้อมแขนของเขา ไม่มีคำพูดอื่นใดนอกจากคำว่าหย่า อะไรบางอย่างผลักดันให้เขายื่นมือออกไป รั้งเอวเธอไว้ กระตุกเบาๆ ร่างนั้นพลันซวนซบลงบนอกเขา

“อยากหย่าหรือ” เขากอดรัดเธอไว้ มือข้างหนึ่งเกี่ยวพันปลายผมของเธอ เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงเครียดขรึม

คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก ดวงตาของปราบในความมืดวาวจ้า

วินาทีถัดมา ริมฝีปากอิ่มเต็มก็ถูกประกบอย่างสนิทแนบ ปราบประคองใบหน้าของเธอไว้ในอุ้งมือ บังคับให้รับจุมพิตจากเขา