ดาร์ลิงตันและกัลแมริค 

สองตระกูลที่เคยทำพันธะสัญญากันไว้เมื่อหลายร้อยปีก่อน

ทำให้รุ่นลูก รุ่นหลานต้องมาแต่งงานกัน 

แต่...ทายาทที่มีคุณสมบัติพร้อม 

ดันเป็นเจ้าชายผู้เก่งกล้ามีความสามารถเรื่องสงคราและเด็กหนุ่มธรรมดาๆที่เย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีซะนี่

“หึ! ท่านพูดว่าส่วนรวม...แล้วข้าล่ะ  ข้าต้องทนอยู่กับผู้ชายผมสีบลอน! ตาสีฟ้า! ผิวนวลเหมือนแสงจันทร์! ไปจนตาย แล้วท่านก็จะไม่มีวันมีทายาทไว้สืบทอดบันลังก์!  รู้ไว้เสียด้วย!” เฮนรี่พูดใส่น้ำเสียงหนักในทุกคำที่กล่าวถึงสรรพคุณแสดงความเลอโฉมงดงามของผู้ที่เขาต้องแต่งงานด้วย ซึ่งเขาคิดว่ามันไม่เข้ากับผู้ชายอย่างแซมเลย ถึงแม้ว่าแซมจะมีคุณสมบัติครบตามที่พันธะสัญญาว่าไว้ก็ตาม  และประโยคสุดท้ายที่เขาพูดก็ไปปลุกไฟแห่งความเกลียดขี้หน้าในใจแซมให้ลุกโชน

“แล้วท่านคิดว่าคนไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าอย่างข้า จะอยากอยู่กับเจ้าชายที่ชอบดูแคลนผู้อื่นอย่างท่านเหรอ  อยู่ไปก็คงตรอมใจตายกันพอดี!” แซมเดินย่างสามขุมไปใกล้เฮนรีอย่างถือดี เรียกให้อีกคนกรอกตามองเขาที่เดินเข้ามาใกล้จากหัวจรดเท้า

                “เจ้าไม่ต้องรอจนตรอมใจตายหรอก เพราะข้าคงจะฆ่าเจ้าก่อนจะถึงวันนั้น” เฮนรี่พูดเสียงเรียบต่ำแต่ฟังดูน่ากลัว เขาถลึงตาใส่แซม จนเด็กหนุ่มขนลุกซู่ ราวมีอะไรมากระตุกตัวเขาให้หยุดการกระทำอันไม่รู้จักกาลเทศะ

                “เจ้ายังไม่รู้จักข้าด้วยซ้ำ! อย่ามาทำอวดดี!” เฮนรีพูดผ่านไรฟันอีกครั้งก่อนจะเดินกระแทกเท้าเสียงดังออกไปจากท้องพระโรง