กอดข้าแล้วอย่าได้ปล่อย

...

แค้นลอบสังหารไม่อาจอยู่ร่วมโลก

เช่นเดียวกับแค้นจากการสังหารคนในตระกูลที่ไม่อาจเดินร่วมทาง

แต่สิ่งเดียวในใต้หล้าที่ข้าต้องการกลับยังคงเป็นอ้อมกอดเจ้า

ทว่าช่างน่าเศร้า ความตั้งใจเดียวของเจ้าหลังกลับจากเยือนปรโลก

คือฆ่าล้างสังหารตระกูลข้า!

-----------

“อย่าเพิ่งไป เจ้ามาอุ่นเตียงให้ข้าก่อน”

ไม่พูดเปล่า มืออีกข้างยังตบลงบนที่นอนข้างตัว ยิ้มจนตายิบหยี

“อุ่นเตียง! มันผู้ใดที่กล้าสอนเจ้าเช่นนี้ ข้าจะไปสังหารมันเดี๋ยวนี้!”

ทั้งใบหน้าจริงและใบหน้าปลอมของหานเฟิงกลายเป็นสีเขียวคล้ำ บอกชัดว่าอยากสังหารคน และคนที่เขาอยากสังหารก็คือเจ้าคนที่กล้าสอนเรื่องราวไม่ควรแก่เด็กวัยสิบเอ็ดปีผู้นี้

“ไยต้องให้ผู้อื่นสอน ในเมื่อข้าเป็นบุรุษ เมื่อเติบโตขึ้นก็ต้องมีฮูหยินและเหล่าอนุมาช่วยอุ่นเตียงให้ เหมือนท่านพ่อข้า”

รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าของเด็กชายที่อยู่ท่ามกลางการแก่งแย่งชิงดีหลังบ้านของเหล่าสตรีของบิดา กระทั่งมารดาแท้ๆ ยังเฝ้าแต่วิ่งไล่ตามบิดาผู้มากรัก เห็นตนเป็นเพียงหุ่นชักเชิดที่ช่วยให้ตำแหน่งฮูหยินเอกของนางมั่นคง

หานเฟิงมองแล้วปวดใจนัก เขาถึงกับยอมกล้ำกลืนโทสะก้าวไปนั่งข้างๆ ทว่าเพียงทรุดตัวลง หมิงซินก็ทำเรื่องเหนือความคาดหมาย กางมือออกโผเข้ากอดเขาไว้ เกลือกกลิ้งใบหน้าน้อยๆ ลงกับแผ่นอกเขา แล้วหัวเราะออกมาด้วยเสียงกังวานใส

กอดนี้ไม่ใช่เพียงกักขังเขาไว้ในอ้อมแขนเล็กบางของอีกฝ่าย แต่กลับโอบรัดหัวใจเขาไว้แน่นหนายากจะไถ่ถอนคืนกลับมาได้

มารน้อยผู้นี้ ล่อลวงเขาให้หลงใหลรักใคร่ไปแล้ว!