มิน ฟรีแลนซ์หนุ่มวัย 28 ปี ที่รับงานตัดต่อวีดิโอให้ยูทูปเบอร์ชื่อดังต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นช่องความสวยความงาม ช่องทำอาหาร หรือช่องที่สอนเกษตรกรรมล้วนผ่านมือมินมาแล้วทั้งสิ้น สิ้นเดือนนี้มินสัญญากับครอบครัวไว้ว่าคราวนี้จะยอมไปเที่ยวต่างประเทศด้วย หลังจากที่ผลัดมาแล้วหลายปี ปีนี้พิเศษหน่อยที่บ้านเลือกจะไปเที่ยวประเทศจีน มาว่ะ งานนี้ต้องได้ชิมอาหารอร่อย ไปเที่ยวทางเดินกระจก กำแพงเมืองจีนต้องมาแล้วป่ะ

"มีแบบนี้ด้วยวุ้ย รีวิวนิยายวาย ง่อวววว แนวทะลุมิติทำไมมันมีเยอะจังวะ อิหยังนิทะลุมาเป็นกุนซือ ทะลุมาเป็นฮูหยิน รวย ๆ กันหมดเลยวุ้ย ถ้าทะลุมิติแล้วมันจะรวย มันจะสบายขนาดนี้ อยากจะลองทะลุมิติกับเค้าบ้างวุ้ย"

งานนี้เป็นงานสุดท้ายแล้วที่มินจะตัดต่อเพื่อส่งงานให้ลูกค้า แม้จะเป็นงานสุดท้ายแต่มินก็ต้องเร่งให้ทันกำหนดส่ง ซึ่งก็คือแปดโมงเช้าวันพรุ่งนี้ อิเหยดแม่ตอนนี้ตี 2 แล้วยังไม่ถึงไหนเลยเว้ย จะกินกระทิงแดงนี่ก็ซัดไป 2 ขวดแล้ว เอ็ม150 ทดแทนกันได้มั้ยวะ

ด้วยความฝืนทำงานเพื่อให้ส่งได้ตามกำหนดทำให้ไม่ได้หลับไม่ได้มา 2 วันแล้วใครบอกเรียนสถาปัตแล้วไม่ได้นอนมึงมาดูกูนี่ นั่งฟังยัยคนนี้รีวิวนิยายมาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ กูจำจนไปเล่าต่อคนอื่นได้หมดแล้ว

"แม่งเอ้ย หน้ามือ นอนดีมั้ยนะ แต่ถ้านอนไม่ตืนแน่เลย อีกนิดมิน สู้เว้ย"

อนิจจาร่างการของคนวัย 28 ปีที่ฝืนสังขารมาแล้ว 2 วันก็มาถึงขีดจำกัด ในที่สุดสติของมินก็วูบดับไปพร้อมกับเสียงของยูทูปเบอร์สาวที่ดังคลอ ๆ เข้าหูตลอดเวลา

-------------------------------------------------

"ฮืออออออออ ท่านพี่ ท่านตื่นเถอะ ท่านพี่"

"ท่านพี่ ตื่นขึ้นมาเถอะนะ อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว"

"ท่านพี่ข้าไม่เหลือใครแล้ว ท่านพี่"

"ฮืออออออออออออออ  ท่านพี่"

เสียงเด็กที่ไหนมันมาร้องแถวนี้วะ หนวกหูโว้ย คนจะนอน เอ๊ะหรือว่าผีหลอก เจ้าของห้องเก่ามันเลี้ยงกุมารไว้รึเปล่าวะ แล้วนี่กี่โมงแล้ววะ ไอ้เชี่ยวันนี้ต้องส่งงาน

"ท่านพี่ ท่านฟื้นแล้ว ท่านฟื้นแล้วจริง ๆ ด้วย"

"ท่านพี่งั้นหรอ"

"ท่านพี่ ท่านเจ็บตรงไหนหรือไม่ ข้าใจหายไปหมดเลย ข้าขอโทษท่านด้วยที่ปล่อยให้ท่านนอนตรงนี้ข้าพยายามแล้ว แต่ข้ามีแรงไม่พอ"

มินที่ตอนนี้นั่งกุมหัวมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เจ็บหัวโว้ยยยยยยยยย แล้วนี่เด็กที่ไหนเนี่ยมาเรียกตรูว่าพี่ เดี๋ยวนะ นี่มันเด็กผีจีนโบราณหรอวะ ลูกคนวะเนี่ย แล้วนี่มันที่ไหน อิหยังวะมีแต่ต้นไม้ เดี๋ยวนะ นี่มันบ้านคนโบราณนี่หว่า ใช่ที่มันอยู่ในสวนหลวง ร.9 ป่ะวะ งงแล้วนะ

เหมือนสวรรค์จะไม่ปล่อยให้มินต้องสงสัย ฉับพลันความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ประทุเข้ามา มินปวดหัวจนร้องออกมา ตอนนี้รู้สึกเหมือนสมองกำลังดาวน์โหลดข้อมูลให้เขาอย่างเต็มสปีด

เจ้าของร่างเดิมชื่อ หยางหนิงเฉิน บุตรชายคนโตของตระกูลหยาง ที่ขณะนี้มีอายุเพียง 12 ปี ส่วนเด็กที่กำลังนั่งร้องไห้ข้าง ๆ เขาก็คือ หยางหนิงอัน น้องชายคนเดียวของ หนิงเฉิน ซึ่งตอนนี้มีอายุ 8 ปี ตระกูลหยางแต่เดิมเป็นตระกูลพ่อค้าใหญ่ แต่เมื่อปีที่แล้วตระกูลเกิดประสบเคราะห์กรรมนายท่านและฮูหยินเกิดล้มป่วยในเวลาใกล้เคียงกัน แต่เดิมที่มีเงินทองมากมายก็ค่อย ๆ หมดไปกับการหาหมอและโอสถมารักษาแต่ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตเจ้านายทั้งสองได้

หนิงเฉินที่อายุเพียง 12 ปีต้องขึ้นเป็นเจ้าบ้านทันที แต่ตอนนี้ตระกูลอยู่ในยามขัดสน เงินทองไม่สามารถหาได้มากเท่าแต่ก่อนสมบัตืที่มีก็น้อยนิดเหลือเกิน หนิงเฉินจึงตัดสินใจที่จะปลดปล่อยข้ารับใช้เพื่อลดค่าใช้จ่ายในจวน แม้จะลดค่าใช้จ่ายส่วนนี้ไปแล้ว แต่เด็กวัย 12 ที่ถูกเลี้ยงมาอย่างสุขสบายตลอดชีวิตก็พยายามดูแลน้องอย่างเท่าที่ทำได้ วัน ๆ ของหนิงเฉินหมดไปกับการคิดหาวิธีประหยัดเงิน และวิธีหาเงินเพิ่มเติม

หากตอนนี้ยังไม่มีรายได้เข้ามาและยังคงจ่ายเงินออกไปเรื่อย ๆ เห็นทีสองพี่น้องจะต้องลำบากในเร็ววันนี้แน่ ด้วยความที่ตระกูลหยางเป็นตระกูลค้าขายพืชผักผลไม้ ที่จวนจึงมีสวนผลไม้และพื้นที่สำหรับเพาะปลูกขนาดกว้างขวาง หนิงเฉินที่ศึกษาตำราแปรรูปอาหารมาหมาด ๆ จึงอยากจะทดลองเก็บผลไม้ที่มีอยู่ในเรือนมาทดลองทำตามตำรา ระหว่างที่กำลังปีนขึ้นไปเก็บผลไม้ก็เกิดพลัดตกลงมือหัวกระแทกพื้นหมดสติไปในที่สุด และใช่ครับคุณคิดถูก กระผม นายมินไงจะใครล่ะก็โผล่มาเข้ามาแทนร่างนี้

เห้ย พระเจ้า จะให้ทะลุมิติมาทั้งที ทำไมต้องมาอยู่แบบลำบากลำบนแบบนี้วะ ไม่ได้การแล้ว ไหน ๆ ก็มาอยู่จีนแล้วสงสัยจะต้องรีบหาเงิน รีบรวย ถ้าต้องใช้ชีวิตแบบแร้นค้นแบบนี้เรื่อยไป หมดหวังจะได้เมียสวย ๆ กินอาหารดี ๆ หรือว่าไปเที่ยวจีนเหมือนที่ตั้งใจไว้ก่อนตายก็คงต้องปิ้ว

มาจ้ะ น้องชายของพี่ เดี๋ยวพี่จะชุบชีวิตเจ้าเอง มาช่วยกันหาเงินแล้วก็มีสวยไปด้วยกันเถอะ

-----------------------------------