(คำเตือน)

เรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย และผู้ชายท้องได้ (MPREG)

หากไม่ใช่แนวใครสามารถกดปิดได้ค่ะ

นายเอกอาจจะอ่อนแอจนคนที่ชอบแนวเก่งเติมทรู หงุดหงิดได้

ผู้เขียนเพิ่งเคยลงมือเขียนเป็นหนแรก จึงอาจจะบรรยายไม่ดีบ้าง สามารถชี้แนะกันได้นะคะ

ติดตามความเคลื่อนไหวต่างๆได้ที่

https://www.facebook.com/LifeOfPEROfficial/

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ~

—————

ฉินหย่งสือไม่ยอมขยับไปไหน เขาประทับริมฝีปากของตนให้สัมผัสกับคนตรงหน้าแนบแน่นยิ่งขึ้น ไม่รุกเร้าเร่งร้อน เพียงมอบรสจุมพิศทะนุถนอมไปให้ นุ่มนวลและเนิ่นนาน

จวบจนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ รองประมุขฉินจึงตัดสินใจหยุดแต่เพียงเท่านี้ เขาค่อยผละริมฝีปากของตนออกมาอย่างแสนเสียดาย

ลู่เว่ยหลงยังคงมีใบหน้าแดงจัด กระพริบตาปรือสั่นระริก จ้องมองใบหน้าคนตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย

“ง่วงนอนหรือไม่”

ลู่เว่ยหลงตั้งสติ มองใบหน้าของฉินหย่งสือ ใบหน้าเรียบกริบนั้นมีแววส่องประกายเจิดจ้า บ่งบอกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ชื่นบานสุดๆ

“…” นั่งบื้ออยู่ชั่วครู่หนึ่ง จนกระทั่งความตระหนักรู้ของตนประทับเข้าร่างอย่างเต็มที่

“ว๊ากกกกกกกกกกกก”

เขาร้องเสียงหลง ซุกใบหน้าเห่อร้อนของตนเองเข้ากับฝ่ามือทั้งสองข้าง เขาดิ้นพราดพยายามจะลุกออกจากตักแต่กลับถูกดึงรั้งไว้

“เจ็บแผลหรือ? ง่วงหรือ?” คนขี้แกล้งถามหยอกเสียงเรียบ

“ง่วงที่ไหนกัน...! เพราะท่านนั่นแหละ...!”

“ข้าทำสิ่งใด”

“ท่าน…” ก็ท่านเพิ่งจูบข้าไปมิใช่หรือ...! จูบแรก(กับผู้ชาย)ของข้า...!

“ฮืออออ ท่านฉวยโอกาสรังแกข้า” ร้องโอดโอยหงุงหงิงเป็นที่น่าเอ็นดู

“รังแก? แล้วเจ้าก็นั่งนิ่งให้ข้ากลั่นแกล้งเช่นนั้นหรือ”

“ว้ากกกกกกกกก ไม่นะ อย่าพูดถึงงงงงง”

ก็เมื่อครู่นี้เขาไม่ได้ปัดป้องอะไรเลยสักอย่าง นั่งเป็นรูปปั้นให้คนอื่นรังแกอยู่ฝ่ายเดียวจริงๆ