ชีวิตที่ผ่านมาตลอดสิบแปดปีของผมนั้น นอจากจะต้องดิ้นรนกับการทำงานพิเศษเพื่อหาเงินมาจุนเจือตัวเอง ต้องเจอเพื่อนเลวเพราะความขี้แกล้งและกวนประสาทแทบจะไม่เว้นแต่ละวัน แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็สนิทกับผมมาตั้งแต่ประถมก็เถอะ... แต่อยู่กับมันผมไม่เคยมีวันที่เรียกว่าความสงบสุขเลย

ยิ่งชีวิตต้องมาเผชิญกับเรื่องราวสุดแอดแวนเฉอะกับครูปกครองที่วิ่งไล่กวดเพราะมันชอบทำผิดกฎระเบียบตลอดเวลา และปัญหาคือมันลากผมเป็นไม้กันหมาให้โดนคาดโทษไปด้วย เหนื่อย...จนนึกได้ว่าถ้าหากกินส้มตำร้านประจำผมอาจจะได้พักฟื้นและเยียวยาจิตใจอันบอบช้ำของผม(?)ให้ดีขึ้นบ้าง

โครม!

แต่เหมือนว่าอะไร ๆ จะไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่เลยนะ เพราะว่าหลังจากนั้นน่ะ---

ตุ้บ เพล้ง!

ผมก็เละไง ยังจะมาถามอี๊ก