"

ต้นไม้งามบางชนิดดูไม่ออก

งามภายนอกเน่าภายในมีถมเถ

ตัดสินใจเลือกต้นไม้อย่าลังเล

พานจะเสีย ไม้งาม หลุดมือไป

"

เซียมาย

- เซียมาย ต้นไม้ใหญ่เรืองแสงสีทองสว่างไสวแต่กลับไม่มีใครได้เคยเห็นมีเพียงแค่ชื่อที่ยังคงยืนยันว่ามันมีอยู่จริง มีอยู่บนพื้นที่ของบูพิษา คนที่กล่าวอ้างว่าเคยเห็นสร้างเรื่องเล่าขึ้นมา ไม่รู้ว่าใครกระซิบบอกแต่หูกลับได้ยินเสียงที่ดังผ่านเสียงใบไม้ที่ไหวตามลมเข้ามากระทบใบหู...ใครที่เจอต้นไม้ต้นนี้มักจะสมหวังในความรักชั่วนิรันดร์

*ต้นไม้ต้นนี้เราอุปโลกน์ขึ้นมาไม่มีอยู่จริงนะคะ

.

ดวงดาวสว่างไสวท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าว สายลมเอื่อยๆ พัดผ่านลำตัวเพื่อไล่ความร้อนและพัดเอาความคิดเมื่อสักครู่หายไปด้วยเหมือนกัน ขากางเกงแนบลู่ติดต้นขาตามแรงลมก่อนที่ผ้าคลุมสีขาวที่ผ่านการปักลายและอบกลิ่นหอมของดอกไม้จะมาคลุมช่วงตัวบนเอาไว้โดยคนเป็นแม่

"น้ำค้างลงจะไม่สบายเอาได้นะธวัช"

"แม่ ผมขอถามอะไรหน่อยสิ"

"ถามเหรอ? ได้สิ"คนเป็นแม่ยิ้มรับเพราะน้อยนักที่กุลธวัชจะเอ่ยถามเธอออกมาแบบนี้

"การรักใครสักคนสำหรับที่นี่มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?"เด็กชายกุลธวัชวัยหกขวบถามแม่ด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ ทั้งเครื่องหน้าและน้ำเสียงที่ออกมาเหมือนผู้เป็นพ่อไม่มีผิด

"อย่าเอาคำว่าประเพณีมาอ้างกับผมถ้าแม่ยังนึกคำตอบที่สมเหตุสมผลไม่ได้"กุลธวัชไม่เข้าใจประเพณีของที่นี่เลยสักนิด ความรักสำหรับคนที่นี่มันมีมากขนาดที่ต้องแบ่งให้ใครหลายคนในเวลาเดียวกันได้อย่างนั้นเหรอ

เริ่ม : 01/12/62

จบ : 05/07/63

.

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของโปรเจกต์ที่เจอยากทำค่ะ ใครที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องแรกค้นหาคำว่า LALIA ลาเลีย - Mpreg ได้เลยค่ะ