เอ้อหงส์ หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งที่พึ่งจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง และได้ชื่อว่าเป็นนักศึกษาสดๆร้อนๆ หน้าตาของเธอสะสวยผิวขาวเนียนเหมือนไข่ปอก ร่างบางเล็กแต่สัดส่วนได้รูปพองามบวกกับผมยาวสลวยจนน่าอิจฉา แต่ที่สะดุดตามากนั้นคงเป็นดวงตากลมโตที่น่าหลงใหล

เอ้อหงส์่มีชีวิตไม่ค่อยจะสดใสนัก เธอเสียผู้เป็นพ่อไปจากอุบัติเหตุเมื่อครั้งยังเด็ก เหลือเพียงผู้เป็นแม่ที่่คอยเลี้ยงดู นอกจากหน้าที่ที่ต้องเรียนหนังสืออย่างหนักแล้ว เรื่องที่น่าอึดอัดใจมากกว่านั้นคือการโดนบังคับขืนใจจากผู้เป็นแม่นั่นเอง

หลายๆเรื่องที่เกิดขึ้น ความเหนื่อยล้าจากการเรียน ความเครียดที่สะสม ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอคงแบกรับมันไม่ไหว แต่การได้เจอกับเขา ทำให้หัวใจดวงน้อยที่แห้งเหี่ยวนั้นเต้นแรงอีกครั้ง

ปล.. นิยายเรื่องนี้ไรท์ได้แรงบันดาลใจมาจากโชโจะมังงะชื่อดังเรื่องหนึ่งของญี่ปุ่น นั้นคือเรื่อง โฮตารูบิโนะโมริเอะ (สู่ป่าแห่งแสงหิ่งห้อย) นับเป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจและซึ้งจนร้องไห้น้ำตาท่วมจอกันเลยทีเดียว

ท่ามกลางความมืดช่างหนาวเหน็บ เสียงสัตว์มากมายต่างพากันร้องระงม ผสมผสานกับเสียงเกือกมากระทบพื้นดังสนั่นคนกลุ่มหนึ่งพร้อมคบเพลิงในมือกำลังขี่ม้าวิ่งตามใครสักคน หมายจะเอาชีวิต คงจะเป็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนหลังของม้าสีขาวตัวนั้น

จ๊ะ!!!

เสียงผู้คนพยายามเร่งม้าของตนวิ่งให้ทัน ม้าสีขาวออกแรงวิ่งอย่างหาญกล้าพาผู้เป็นนายหนีจากความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

ชายหนุ่มในชุดจีนโบราณสีดำ รวบผมตึงปล่อยหางม้ายาวสลวยพริ้วไปตามแรงลม บนหัวประดับด้วยเครื่องทองบ่งบอกว่าค่อนข้างมีฐานะพอสมควร ใบหน้าเนียนผิวผ่อมเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ บาดแผลที่ต้นแขนจากธนูยังคงมีเลือดไหลอาบแขน นัยน์ตาเข้มประกายน้ำเงินคู่นั้นจ้องมองทางที่แสนจะมืดมิดตรงหน้าอย่างคาดหวังว่าตนเองจะมีทางรอด แต่แล้วกลับผิดหวังเมื่อหนทางข้างหน้านั้นว่างเปล่า มีเพียงหุบเหวลึก ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนหากตกลงไป ไม่เคยมีใครรอดสักคน

ม้าคู่ใจที่วิ่งมาด้วยความเร็วไม่อาจจะหยุดได้ แต่มันกลับไม่ยอมให้ชายหนุ่มผู้เป็นนายตกไปพร้อมกับมัน ร่างหนาที่นั่งมาด้วยนั่นกระเด็นออกจากหลังม้า ร่างกระแทกกับพื้นหินอย่างแรง แต่ศัตรูที่ตามมาทำให้เขาต้องฮึดสู้เพื่อชีวิตของตัวเอง

ชายหนุ่มก้มลงคว้าดาบของตัวเองที่ตกอยู่ มือหนากำดาบในมือแน่นพร้อมที่จะกวัดแกว่งสู้รบ นัยน์ตาเข้มคู่นั้นชำเลืองมองไปยังหุบเหวเบื้องล่างและม้าตัวโปรดที่เขารักมากที่สุด

"เอาตัวมันกลับไป" เสียงเข้มเสียงหนึ่งดังขึ้น

"เลวยิ่งกว่าสัตว์"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกวัดแกว่งดาบในมือ ยังไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาหาเขา เพราะเพียงก้าวเดียวเท่านั้นคือเหวลึกที่ไม่มีใครอยากลิ้มลอง

"ฮรึก..หากไม่อยากตาย ส่งป้ายทองมา!"

ชายหนุ่มเงียบไป มือหนาชุ่มไปด้วยเลือดหยิบป้ายทองที่มีพู่สีแดงประดับ มันคือป้ายบัญชาการทหาร ก้าวถอยหลังช้าๆ ก่อนจะยื่นมือไปยังหุบเหวหวังจะทิ้งป้ายทองในมือ นัยน์ตาเข้มมองผู้คนมากมายที่ต่างถือดาบพร้อมจะฆ่าเขา เช่นนั้นคงหนีไปไม่รอดแน่

"แก ไม่กล้าหรอก"

"ลาก่อน"

ชายหนุ่มพูดจบทิ้งตัวลงสู่หุบเหวลึก มือหน้ายังถือป้ายทองไว้แน่น ความลึกของหุบเหวยังพอมีเวลาให้เขาทำใจสักพักก่อนที่ร่างจะกระแทกกับพื้นเบื้องล่าง นัยน์ตาเข้มเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา พยายามหลับลงช้าๆ เพราะเขาคงไม่รอด....

#wangyibo #fancheng