“ได้โปรดเถิดท่านพ่อท่านแม่ ด...ได้โปรดอย่าขายข้าเลย”

“เทียร์ พวกเราเสียใจจริงๆ พวกเราจำเป็นต้องขายเจ้าเพื่อใช้หนี้พนันของพวกเรา”

“แต่ แต่ข้าไม่อยากถูกขาย ข้าไม่อยากถูกขาย ด...ได้โปรดเถิดท่านพ่อท่านแม่ อย่าขายข้าเลย ให้ข้าช่วยทำงานหาเงินไปใช้หนี้ให้พวกท่านก็ได้”

“อย่างเจ้านี่นะจะช่วยพวกเราหาเงินไปใช้หนี้ หึ! ดูสภาพของเจ้าหน่อยสิเทียร์ ตาก็บอด ร่างกายก็แสนจะอ่อนแอ เจ้าอยู่กับเราก็รังแต่จะเป็นภาระให้เปล่าๆ สู้เอาเจ้าไปขายใช้หนี้เสียยังจะดีกว่าแถมยังได้เงินอีกก้อนไปตั้งต้นชีวิตใหม่ด้วย”

“แต่...แต่!”

“ไปซะ!”

“ได้เวลาไปแล้วเจ้าเด็กตาบอด!”

“อ...อย่า...อย่า!”

“มานี่!”

“อย่า...อย่า! ได้โปรด...ได้โปรด!”