“ไอ้ขวัญ”

“ใช่กูเองอีบัว”

“มึงมาทำไม”

“กูก็จะมานอนกับเมีย”

“ไม่ใช่ กูไม่ใช่เมียมึง เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะไอ้ขวัญ”

หึหึ

“มึงเป็นเมียกูแล้วอีบัว มันเลิกไม่ได้หรอก” น้ำเสียงทุ่มห้าวอยู่ในความมืดแล้วก้าวเดินไปหาคนที่อยู่บนฟูกนอนด้วยความชำนาญและคุ้นชิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ขวัญมาหาบัว

“มึงมันเลว”

“ถ้ากูไม่เลวมึงก็เป็นของไอ้เทพสิอีบัว และตอนนี้สิ่งที่มึงทำได้คือยอมกู และอ้าขาให้กูเอาและครางดังๆ ตอนกูเข้าหาก็พอ”

“กูเกลียดมึงไอ้ขวัญ เกลียดมึงได้ยินไหม”

“มึงบอกกูจนกูจำขึ้นใจแล้วอีบัว ถึงเกลียดกูยังไงมึงก็ลบรอยกูจากตัวมึงไม่ได้หรอก” ก้าวเดินมาถึงคนที่นอนบนฟูกนอนแล้วเคลื่อนตัวไปคร่อมทับแล้วพูดต่อ....

"อีบัวมึงอ้าขาให้กูเดี๋ยวนี้"

"ไม่! กูไม่อ้าขาให้มึงเอาอีกแล้วไอ้ขวัญ" หล่อนตอบกลับเสียงดังฟังชัด

"มึงจะอ้าขาหรือไม่อ้า ถ้าไม่อ้ากูถีบมึงตกเตียงคอหักแน่"

"แน่จริงมึงก็ถีบสิ กูเป็นเพื่อนเป็นน้องมึงนะเว้ย" "มึงเป็นเมียกูแล้วอีบัว ไม่ใช่เพื่อน"

"เมียห่าน่ะสิ มึงข่มขืนกูต่างหากไอ้ขวัญ"

"ก็มึงอยากกลีบอวบทำไมล่ะ มึงทำให้กูอยากได้เอง"

"กูผิดเหรอวะ"บัวถามเสียงสั่นเครือ ไม่อยากร้องไห้แต่มันอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้จริงๆ

"เออ อ้าขาให้กูเอาแรงๆ เดี๋ยวนี้"