เมื่อก่อนแค่ได้แอบมองใครบางคนอยู่ห่าง ๆ ก็ทำให้มีความสุขมากพอแล้ว

ทว่ายิ่งมอง ยิ่งรู้สึกอยากเข้าใกล้ อยากมีตัวตนในสายตา อยากให้ใครคนนั้นหันมามอง

อย่างที่ว่า กฎของการแอบมอง คือ ห้ามเผลอไปสบตา

เขาเพิ่งรับรู้ก็วันนี้ เพราะเขาไม่อาจละสายตาไปจากคนคนนั้นได้เลย

ยิ่งมองยิ่งหลงใหล เมื่อนานวันเข้า มันกลับกลายเป็นความรู้สึกที่บอกออกไปไม่ได้

กว่าจะรู้ตัว เขาก็แอบรักใครคนนั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น

จะก้าวถอยหลังหัวใจก็ไม่ยินยอม เหมือนมันสั่งการแทนสมองไปแล้วในตอนนี้ แต่จะก้าวไปข้างหน้า กลับยากเย็นยิ่งกว่า

ความรู้สึกแบบนี้ ยากจะอธิบายจริง ๆ