รายละเอียด
คำโปรย
‘วรเมธ วงศ์ไกรไพศาลกุล’ หนุ่มหล่อเสน่ห์แรง ผู้เกิดมาเพรียบพร้อมเหมือนชาติก่อนทำบุญจนเทวดาติดหนี้
น่าเสียดายที่ความเพอร์เฟคนี้ไม่มีจริง ตอนนี้เขาอายุสามสิบหกปีกว่าแล้วแต่ยังคงไร้คู่ครองหลังจากเลิกรากับแฟนเก่าไปหลายปีก่อน
...เรื่องความรัก...เขาปล่อยวางมันแล้ว…
“หยุดนะ! คุณลุงนิสัยไม่ดี! อย่าทำให้เด็กผู้หญิงร้องไห้นะ!” เด็กชายตัวป้อมโผล่เข้ามากางแขนขากั้น
อึ้งที่หนึ่ง จู่ๆ ก็มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เจ้ามาจุ้นจ้านในขณะที่เขากำลังสั่งสอนหลานสาวของเขาแถมยังกอดหลานสาวเขาอีกด้วย!
อึ้งที่สอง เจ้าเด็กบ้านี่บังอาจเรียกเขาว่าลุง! ต่อให้เขาจะอายุ 36 ปีกว่าๆ จะ 37ปี
แต่หน้าตาเขาไม่ได้ดูแก่มากพอถึงกับเป็นลุงเสียหน่อย เรื่องนี้ทำให้เขาสูญเสียความมั่นใจมากพอควร
อึ้งที่สาม คือ หน้าตาของเด็กชายตรงหน้าที่แสนจะคุ้นเคยเหมือนเขาวัยเด็กไม่มีผิด!
เขาไม่คิดว่าจะมีเด็กที่ไม่ใช่ญาติ ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยจะมีหน้าตาเหมือนเขาขนาดนี้
ถ้าหากไม่นับผิวขาวๆ ของเด็กชายแล้ว ไม่ว่าจะเป็นรูปหน้า ตา จมูก ปากนี่เหมือนกับถ่ายเอกสารออกมาไม่มีผิด
ถ้าเป็นคนรุ่นเดียวกันยังไงก็ต้องเป็นแฝดของเขาแน่ๆ
อึ้งสุดท้าย แม่ของเด็กคนนั้นเขารู้จักเป็นอย่างดี ‘มาริลิน เทวรักษ์สกุล’ หรือ คุณลิน อดีตเลขาคนเก่งข้างกายเขาที่ลาออกไปเมื่อ 5 ปีก่อน
งั้นเจ้าเด็กตัวป้อมนั่นก็เป็นลูกของเขาน่ะสิ!!!
รีวิวผู้อ่าน
0 รีวิว
จัดเรียงตาม
อ่านบนแอปฯ Fictionlog
ดาวน์โหลดแอปฯ เพื่อการอ่านที่ดียิ่งขึ้น