“มึงเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม?”

ผมลองถามออกไปเมื่อไอ้ตัวเล็กมันเงยหน้ามองผมตาแป๋ว แต่คำตอบที่ได้คือมันบอกว่ามันไม่รู้

“แล้วอยู่ๆทำไมถึงถาม?”

นี่คือคำถามที่มันถามผมกลับมา

“กูเขียนเรียงความอยู่”

และนี่ก็คือคำตอบของผม แต่จริงๆแล้วหัวข้อการเขียนเรียงความในวันนี้ก็คือ ‘เรื่องที่อยากเขียน’ เอาจริงนะ ผมไม่ได้จะเขียนเรื่องพรหมลิขิตอะไรนี่หรอกครับ

สิ้นคำตอบผมมันก็หันกลับไปสนใจหน้าจอไอโฟนของมันเหมือนเดิม บรรยากาศรอบตัวเราค่อยๆเงียบไปตามปกติ แต่สำหรับผมวันนี้มันไม่ได้น่าอึดอัดอะไรเลย ไอ้ตัวเล็กยังคงจดจออยู่กับสิ่งที่มันทำ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนแก้มขาวๆบุ๋มลงไปนิดหน่อย ดวงตากลมโตจับจ้องที่หน้าจอเหมือนกำลังตัดสินใจเลือกอะไรซักอย่าง ภาพความทรงจำบางอย่างเกิดซ้อนทับขึ้นมาจนทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

“แต่กูเชื่อนะ”

สิ่งที่อยู่ในความคิดมันทำให้ผมเผลอหลุดพูดออกไป เสี้ยววินาทีที่ดวงตากลมโตนั่นเงยขึ้นมาสบตาทำให้ผมเลือกที่จะพูดต่อเพราะคิดว่าคนที่นั่งเงียบนั้นก็กำลังฟังผมอยู่

“だって何故僕らはここにいるのだろう？”

*(ไม่งั้นทำไมเราถึงมาอยู่ตรงนี้ด้วยกันได้ล่ะ?)

มันเป็นคำถามที่ผมไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร เพราะในใจของผมมันมีคำตอบของมันอยู่แล้ว...

*ถ้าใครคิดว่าคุ้นๆ มันเป็นนิยายที่เราเคยลงไว้ที่เวบอื่นเมื่อหลายปีมาแล้วค่ะ ตั้งใจเอามาลงใหม่ที่นี่เนื้อหาอาจจะมีเปลี่ยนแปลงบ้างตามเวลาที่เปลี่ยนไปค่ะ*