###ตำเตือน### นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจิตนาการของผู้เขียน โดยได้รับแรงบันดาลใจมาจาก จ้านxเถียน (ไม่สลับโพนะคะ) ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับศิลปินที่นำชื่อมาใช้ หากในงานเขียนชิ้นนี้ ก่อให้เกิดความไม่สบายใจของผู้อ่านท่าใด กราบขออภัยมา ณ ที่นี้ และหากเป็นการเสื่อมเสียถึงศิลปินโปรดแจ้งเราได้นะคะ และเรื่องนี้ฉากหลังคือที่ไทยค่ะ หวังว่าท่านผู้ท่านที่แวะเวียนเข้ามาจะสนุกสนากับนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ !! ###

เยาวราช เวลา 07:20 นาที

ห่าว เซียง ฮัว เออ ไค ไจ้ ชุน ฟง หลี่

เสียงเพลงจากวิทยุเครื่องเก่าของอาม่าดังคลอเสียงวิ่งตึงตังดังลงมาจากชั้นสองของบ้านขนาดสามคูหาภายในซอยขนาดเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ในย่านค้าขายอย่างเยาวราช แต่ในซอยนี่กลับไร้ซึ่งเสียงโวกเวกใดๆจากแผลลอยร้านค้ายกเว้นเสียงตะหลิวของอาม่าหงส์ที่ต้องหยุดมือลงเพื่อฟังเสียงตึงตังที่ดังผิดปกติ ดวงตาฟาฟางใต้แว่นกรอบทองลอดมองผ่านม่านมูหลี่รูปดงดอกบัวไปที่บันไดของบ้าน

“เถียนเถียนลื้อจาไปไหน!”

อาม่าหงส์วางตะหวิวเดินมาหาหลานคนเล็กที่กำลงัสวมรองเท้าแตะขอบสีฟ้าคู่โปรดด้วยท่าทีร้อนร้น

“อั๋วบอกแล้วว่าอย่าเรียกเถียนเถียน!!”ใบหน้ารูปไข่ขาวเหมือนไข่ปลอกหันมาขมวดคิ้วบึนปากใส่อาม่าที่ยังมีผ้ากันเปื้อนลายดอกบัวสวมอยู่ไม่ถอด

“เออๆ อาอี้ของอาม่าจะไปไหนแต่เช้า หือ?”อาม่าหงส์แสนอารมณ์ดียอมหลานรักที่ทำแก้มพองลมมองนาฬิกาคาชิโอที่ซื้อให้เมื่อตอนวันเกิดปีที่สิบหกหยกๆติดข้อมืออย่างร้น

“อั๋วจะไปหาเฮียจ้าว…อาม่าเหลือตุ๋นไก่ไว้ให้อั๋วด้วยนะ!”บอกเสร็จก็วิ่งหน้าตั้งไปทันที อาม่าหงส์มองหลังเล็กๆที่เริ่มสูงขึ้นมาทีละน้อยวิ่งไปยังบ้านอีกหลังไม่ห่างกันมากแค่สามคูหา แล้วอาอี้มันก็ทำท่าเหมือนจัวิ่งตามหลังรถบรรทุกไปได้

“ไก่ทั้งตัวพวกเฮียก็เหลือใหเลือคนเดียว!”อาม่าหงส์ยกยิ้มน้อยบนแก้มที่เต็มไปด้วยเนื้อหนังที่หลานชอบกอดชอบหอบ หญิงชราวัยเจ็ดสิบหวนกลับเข้าครัวอีกครั้งเพื่อเตรียมอาหารเช้น เพราะหลานชายคนเล็กที่ตื่นเช้าผิดปกติไม่ได้ไปไหนไกล

แค่บ้าน “เฮียจ้าว” เอง

เถียน มี มี…….หนี่ เซียว เดอ เถียน มี มี่

นิ้วมือเรียวยาวเอื้อมเร่งเสียงวิทยุที่เปิดทิ้งไว้เมื่อเสียงหวานใสนั้นคือเพลงโปรดอีกเพลงหนึ่งของเขา ใบหน้าคมหวานหันตามเสียงเรียกอยู่หน้าบ้าน ภาพตรงหน้าเรียกมุมปากเหนือไฝเม็ดเล็กขยับยิ้มรับเช้าตรู่

“เถียนเถียน”

ห่าว เซียง ฮัว เออ ไค ไจ้ ชุน ฟง หลี่

“เฮียจ้าว!”

ใบหน้ารูปไข่เล็กๆกำลังขยับเข้ามาใกล้ลานสายตาของจ้าวมากขึ้น เด็กหนุ่มเจ้าของเสียงสดใสยังยิ้มเต็มใบหน้า ปากนิ่มนั้นแดงจัดอย่างสุขภาพดี เนื้อตัวขาวเหมือนไข่ปลอกสว่างวาบต้อนรับแดดยามเช้า แล้ววันนี้ยังสวมเสื้อสีฟ้าอ่อนที่อาม่าตัดให้อีก ให้มองจากวงเวียนใหญ่มาถึงซอยรังนกนี่เถียนเถียนก็ยังสว่างสดใสกว่างหลอดไฟกลางสี่แยกเสียอีก

“มาแต่เช้าเลย เถียนเถียนมีอะไร หือ?”คนเป็นพี่ถามขึ้นเมื่อน้องขยับตัวไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวประจำบนโต๊ะอาหารของบ้าน

“ส้มบอกว่าเฮียจะย้ายไปอยู่ที่หอแล้ว”คนน้องถามเสียงอู้อี้ มองพี่ชายข้างบ้านที่เพิ่งจบมอหกและสอบเข้ามหาลัยได้แล้ว มือขาวค้ำอยู่กับแก้มอวบจนเนื้อขาวยู่ขึ้นมาจนตาจะปิด เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าทำแบบนี้มันน่ากัดมากๆสำหรับคนพี่

“อ่า…ใช่ เฮียยังไม่ได้บอกเถียน”จ้าวลอบมองใบหน้าเล็กที่เขาเห็นมาตั้งแต่จำความได้ เถียนเถียนน้องหลุบตาลงเล็กน้องมือถาดองุ่นที่วางอยู่ตรงหน้าแทนหน้าพี่ชายข้างบ้าน

“ถ้าเถียนไม่มา….เฮียก็ไม่บอกเถียน”เสียงน้องงึมงำในลำคอ แต่เพราะอยู่กันสองคนจึงทำให้จ้าวได้ยินน้องชัดเจน ร่างสูงโปร่งเดินเขาไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนน้องที่ยังเอาแต่ก้มงุดจนคางชิดอก

“เฮียตั้งใจจะบอกเถียนอยู่แล้ว สายๆเฮียว่าจะไปหาเถียน…เถียนเถียน”

“อื้อ…ถ้าไปเรียนแล้ว เถียนขอแวะไปหาเฮียได้มั้ย”คนน้องเงยหน้ามาหาคนพี่ที่ยกมือขึ้นลูบหัวกลมเป็นการปลอบ เจ้าตัวเล็กยักหน้ายู่ทำปากมู่ทู่มากให้

แต่ก็ยังอ้อมแอ้มขอไปหาพี่

“ได้สิ…แต่คงต้องผ่านช่วงยุ่งๆไปก่อน แล้วเดี๋ยวเฮียโทรมาบอกนะ”

“ได้ๆ เถียนจะรอ”

มง หลี มง หลี เจียน กัว นี

เถียน หมี เซียว เดอ โตว เถียน หมี

ซือ หนี่ ซือ หนี่ มง เจียน เดอ เจียว ซือ หนี

ไจ้ นา หลี ไจ้ นา หลี่ เจียน กัว หนี

หนี่ เดอ เซียว หรง เจอ หยาง ชู ซี

หวอ อี ซี เซียง ปู…..อา….ไจ้ มง หลี

ขอฝากเถียนเถียนกับเฮียจ้าวด้วยนะคะ!!!!