"ได้ยินหมดแล้วสินะ"

"อื้ม แต่ก็ไม่หมด" โขมพัตถ์เม้มปากแน่น

"เขากำลังจะแต่งงานน่ะ พี่ชายบุญธรรมผม"

"คนที่คุณรัก?"

"อื้ม" โขมพัตถ์กลืนก้อนขมๆ ลงคอ "อาจฟังดูผิดศีลธรรม แต่ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากรักเขาหรอก"

"ไม่ได้ผิดศีลธรรมหรอก เพราะคุณกับเขาไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน"

"แต่ถึงอย่างนั้นก็คงผิดที่รักคนมีเจ้าของแล้วล่ะ" โขมพัตถ์ยิ้มขื่นๆ ให้ตัวเอง

"อย่างน้อยตอนนี้คุณก็พยายามตัดใจไม่ใช่รึไง" พลชพูดตามที่คิด เพราะถ้าไม่พยายามตัดใจ คนตรงหน้าก็คงไม่ต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่หรอก

"อื้ม กำลังพยายามอยู่"

"แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ" โขมพัตถ์เงยหน้าสบสายตาสีเข้ม เขาไม่เคยได้ยินใครที่ให้กำลังใจคนอื่นด้วยน้ำเสียงขึงขังแบบนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็สมกับเป็นเจ้าตัวดี "ความรักมันก็งี้แหละ ตอนรักใช้เวลาแค่แป๊บเดียว แต่ตอนตัดใจกลับใช้เวลานานจนไม่รู้ว่าชาตินี้จะทำได้รึเปล่า" โขมพัตถ์พยักหน้าเห็นด้วย

"แล้วคุณล่ะทำได้รึยัง"

"ใกล้แล้วล่ะ" คนอายุน้อยกว่าพยักหน้า

"งั้นก็ยินดีด้วย" แต่ของเขาคงอีกนานกว่าจะทำได้อย่างนั้น

"ไข่..." โขมพัตถ์หันหน้ามามองอีกครั้ง "คุณไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ อย่างน้อยตอนนี้คุณก็ยังมีผม ต่างกันแค่ตอนนั้นผมไม่มีใคร แล้วถ้าตอนนั้นผมผ่านมันมาได้ แล้วทำไมคุณจะผ่านมันไปไม่ได้"

"นั่นสินะ" ตอนนี้เขาอาจจะอ่อนไหวหรือยังไงก็แล้ว แต่ แต่เขารู้สึกอบอุ่นแล้วก็รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่กับคนๆ นี้

***นิยายเนื้องนี้แต่งเสร็จหมดแล้วนะครับ จะทยอยลง พร้อมตรวจคำผิด