นกน้อยในกรงทองนั่นคือสิ่งที่คนภายนอกมองเข้ามาชีวิตที่สุดแสนจะสุขสบายของหญิงสาวคนหนึ่งแต่จะมีสักกี่คนที่จะรู้ว่าภายใต้ความสุขสบายนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอยู่ทุกเวลา

“ลิตาย่ารู้ดีว่ามันเห็นแก่ตัวและยากมากที่จะขอหนูเรื่องนี้แต่ย่าไม่รู้จะทำยังไงแล้วย่าไม่อาจปล่อยให้ตระกูลศิริไพศาลต้องมาสิ้นสุดลงในรุ่นของย่าได้”นั่นคือน้ำเสียงอันโศกเศร้าของของหญิงชราที่กำลังมีเรื่องทุกข์อยู่เต็มอก

“ลิตาไม่เป็นไรค่ะลิตาสัญญาค่ะว่าลิตาจะช่วยคุณย่าเองลิตาจะไม่ทำให้คุณย่าผิดหวังลิตาจะมีลูกกับคุณภูให้ได้ค่ะ”ชาลิตาเอ่ยออกสัญญาออกไปด้วยความมุ่งมั่นเธอรู้ดีว่าภูตะวันคงจะเกลียดเธอมากกว่าเดิมแต่เธอก็ไม่อาจเห็นคนตรงหน้าโศกเศร้าได้เหมือนกัน

“เธออย่าคิดนะถึงเธอจะท้องฉันก็ไม่มีวันรักเด็กที่เกิดมาจากเธอในเมื่อเธออุตส่าห์ลงทุนกระโดดลงมาหาฉันเองฉันก็จะให้เธอได้ลิ้มรสและสัมผัสกับคำว่าความทรมานดูซิว่าคนอย่างเธอจะทนได้นานแค่ไหน”

“ถึงคุณภูจะพูดอะไรลิตาก็ไม่สนใจหรอกค่ะเพราะตอนนี้ลิตาคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณและถึงคุณจะไม่รักลูกที่เกิดจากลิตาก็ไม่เป็นไรค่ะเพราะถึงยังไงเค้าก็คือสายเลือดของตระกูลศิริไพศาล”ลิตาเอ่ยออกมาด้วยดวงตากร้าวเธอต้องเก็บซ่อนความอ่อนแอทั้งหมดเอาไว้เพราะต่อจากนี้เธอจะต้องเผชิญหน้ากับอสูรร้ายตรงหน้าอีกยาวนาน

“ชาลิตา!!! เธอกำลังท้าทายฉันอยู่ดีในเมื่อฉันเตือนเธอแล้วแต่เธอยังดื้อด้านต่อไปนี้เธอก็เตรียมตัวนับความเจ็บปวดได้เลยและอย่าหวังนะว่าคุณย่าจะช่วยเธอได้เพราะถึงเธอจะเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉันแต่สำหรับฉันเธอก็เป็นได้เพียงนกน้อยอยู่ในกรงที่ฉันเลี้ยงไว้ดูเล่นแค่นั้นเอง”ภูตะวันเอ่ยขึ้นด้วยแววตาวาวโรธ