"มึงเคยเกลียดกูป่ะวิน"

"ถามเหี้ยไรของมึงวะกันย์"

"ก็กูอยากรู้ๆๆ "

"เคย" ผมพยักหน้าพร้อมดูปฏิกิริยาของคนถามไปด้วยซึ่งมันเริ่มทำหน้าเบะใส่

"ละตอนนี้มึงหายเกลียดกูรึยัง"

"ยัง" ผมตอบอีกครั้งพร้อมกับหน้ามันที่เบะจนเกือบจะร้องไห้กว่าเดิม "แต่เกลียดไม่เหมือนเดิม"

"ตอบอะไรของมึง มีด้วยเหรอเกลียดแต่ไม่เหมือนเดิม คือไรอ่ะ กูงงนะ"

"กูก็งงมึงเหมือนกันว่าจะถามมากไปทำซากอ้อยอะไร"

"ก็....! กูก็บอกไปแล้วว่าอยากรู้เฉยๆ อ่ะ"

"กูตอบไปแล้วไง"

"มึงเกลียดกูอ่ะวิน เกลียดทำไม นี่เพื่อนมึงนะ!"

"มึงก็เสือกโง่เกินกว่าจะเข้าใจว่ะ" ผมว่ามันก่อนจะเขกเหม่งหนึ่งที "กูไปหาไรกินละ ส่วนมึงจะไปไหนก็ไป"

"เอ้าไอ้นี่ มึงไปไหนกูก็ไปด้วยไง เกลียดกูแต่อย่าทิ้งกูววว"

คนตัวสูงกว่าเดินนำออกไปก่อนและตามโดยมนุษย์ร่างบางโวยวายเดินตามหลังไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าถ้อยคำไร้เยื่อไยที่ออกจากปากเขามันเต็มไปด้วยความเอ็นดูแค่ไหน

"ก็เป็นแบบนี้ใครจะเกลียดมึงลงวะ แม่งเอ้ย..."

‘วิน’ หรืออัศวินมนุษย์ไฮโปรไฟล์เพอร์เฟค 'เกือบ' ทุกระเบียดนิ้วเว้นแต่เขากลับเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์แย่ที่สุดเท่าที่โลกมนุษย์เคยมีมา เขาไม่เคยเชื่อใจใคร เขาไม่เคยรักใคร และเขาไม่เคยมีใครจนกระทั่งพระเจ้าได้เหวี่ยงเขาให้เจอกับนายกันยากรหรือ 'กันย์' ที่จู่ๆ ก็โผล่มาแล้วดันเป็นภาระของเขาซะงั้น แต่หารู้ไม่ว่าไอ้ภาระที่ว่าไปๆ มาๆ ดันกลายเป็น 'พารัก' ซะงั้น