“นี่ ยัยบุษบา เธอห้ามบอกใคร เด็ดขาดนะว่าเธอเป็นคู่หมั้นฉัน ขืนใครรู้ว่าฉันมีคู่หมั้นขี้เหร่แบบนี้ ฉันได้อับอายขายขี้หน้าเขาตายเลย!”

“ค่ะ เบลไม่บอกหรอก เบลก็อยากมีชีวิตสงบสุขเหมือนกัน”

ปกรณ์เบ้ปากหมั่นไส้ลูกรักของมารดา ถอนใจหงุดหงิดที่เห็นอีกฝ่ายทำหน้าตางงๆ มึนๆ

“ถามจริงๆ เถอะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกซีรีส์เหรอฮะ ที่ทำตัวป้ำๆ เป๋อๆ แล้วจะมีหนุ่มหล่อสุดฮอตมาหลงรักน่ะ ฉันคนนึงแหละรำคาญคนแบบเธอ คะแนนพิศวาสติดลบแล้วติดลบอีก!”

บุษบากัดฟันขุ่นเคือง ลืมตัวเถียงกลับ “เบลก็รำคาญพี่ปริ๊นซ์ ไม่อยากได้พี่ปริ๊นซ์มาเป็นคู่หมั้นเหมือนกันนั่นแหละค่ะ พี่ปริ๊นซ์เทียบคนในสเปกเบลไม่ได้เลยสักนิดเดียว!”

ปกรณ์ถลึงตาวาววับใส่คนตัวเล็ก ใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากอีกฝ่าย “แล้วสเปกเธอมันเป็นยังไง เธอพูดมาสิฮะ!”

“เบลชอบผู้ชายแบบพระเอกนิยายของพี่พัพพุ พวกเขาอบอุ่นอ่อนโยนมาก”

“เฮอะ แล้วทำมาเป็นบอกว่าฉันเทียบสเปกตัวเองไม่ได้ ที่เธอพูดมามันฉันชัดๆ!”

ปกรณ์ยักคิ้ว ยืดอกหลงตัวเอง “ฉันว่ายัยนักเขียนนั่นต้องเป็นใครสักคนในบรรดาคนรอบตัวฉันแน่ๆ ถึงได้เอาฉันไปเป็นต้นแบบพระเอกนิยายของตัวเอง”

(พัพพุ : มองบนรัวๆ ขอค้านค่ะขอค้าน ไม่จริ๊งงงงงงงง)

“ให้ทายนะ พระเอกของยัยนักเขียนนั่นคงจะหลงรักนางเอกแบบหัวปักปำ กลายเป็นทาสลูกทาสเมียกันทุกคนเลยสิท่า”

ปกรณ์เบ้หน้า แค่คิดภาพตาม ก็เกิดอาการรับไม่ได้สุดๆ

“จ้างเหอะที่ฉันจะเป็นแบบนั้น ไม่มีวันที่ฉันจะหน้ามืดหลงรักเธอ!”

#ฝากด้วยน้าาาาาาาาาาาาาา