“รอด้วยค่ะ!!” ฉันตะโกนเสียงดังพลางยืดแขนไปดันประตูลิฟต์ที่กำลังเลื่อนปิดให้เซนเซอร์มันทำงานและเปิดออก และแน่นอนว่ามันสำเร็จ ฉันจึงรีบก้าวเข้ามายืนอยู่ในลิฟต์ซึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ก่อนแล้ว ฉันเหลือบมองไปที่ปุ่มหมายเลขชั้นก่อนจะเดินถอยหลังมาพิงผนังลิฟต์ การกระทำของฉันทำให้ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามามองฉันผ่านแว่นกันแดดสีดำสนิท เขาคงกำลังสงสัยมั้งว่าทำไมฉันถึงไม่กดชั้นที่ตัวเองจะลง “ชั้นเดียวกันค่ะ” เพราะเข้าใจว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นฉันเลยพูดอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่คลายความสงสัยเพราะเขายังคงจ้องมองมาที่ฉันไม่วางตา สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยเอาซะเลย ผู้ชายที่ยืนอยู่ในลิฟต์กับฉันตอนนี้แต่งตัวดูดีก็จริงแต่ว่าท่าทางของเขามันดูไม่น่าไว้วางใจสักนิด ไหนจะรอยสักที่ต้นคอและแขนข้างซ้ายของเขาอีก “ยัยหมูสามชั้น?” มือหนายกขึ้นจับแว่นตาที่บดบังสายตาคู่คมของเขาออกก่อนที่ริมฝีปากบางเป็นกระจับราวกับผู้หญิงจะขยับพูดประโยคหนึ่งออกมา แต่เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เขาเรียกใครว่า ‘ยัยหมูสามชั้น’ เรียกฉันงั้นเหรอ? ฉันจ้องมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้งเพราะรู้ดีว่า ‘ยัยหมูสามชั้น’ นั่นคือฉายาของฉันสมัยเรียนชั้นมัธยมต้น “นะ….นาย ไอ้ปีศาจ!” ฉันหลุดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ความรู้สึกคับแค้นที่ถูกฝังเอาไว้นานแสนนานมันถูกขุดคุ้ยขึ้นมาอีกครั้ง