ข้ามีนามว่าชิงลี่ที่หมายถึงความน่ารักและนุ่มนวล ชื่อนี้เป็นชื่อที่ท่านแม่ตั้งให้ข้าก่อนที่นางจะขึ้นไปอยู่บนสวรรค์อย่างที่ท่านแม่นมทั้งสองบอกข้ามา 

  ตั้งแต่เกิดมาจนถึงอายุหกปีตอนนี้ข้าไม่เคยเจอหน้าท่านพ่อแบบจริงจังสักครั้งเลย ถึงเคยเจอก็ได้แต่มองไกลๆก็ช่วยไม่ได้นี่นาข้าเป็นเพียงองค์หญิงปลายแถวที่มีแม่เป็นเพียงสนมขั้นหรงหวาฝ่ายในขั้นห้าชั้นเอกเท่านั้น    อย่าว่าแต่ได้พบหน้าท่านพ่อเลยแม้แต่ความเป็นอยู่ของข้าที่ถึงแม้จะไม่ได้ต่ำกว่านางกำนัลแต่ก็ด้อยกว่าเหล่าองค์หญิงองค์ชายทุกพระองค์ในวังแห่งนี้

"ท่านพ่อจะรู้ไหมนะว่ายังมีข้าองค์หญิงชิงลี่อีกคนแต่ถึงจะไม่รู้ข้าก็คงไม่ให้อภัยท่านหรอกนะ"

พูดกับตนเองจบก็กลิ้งไปมาบนที่นอนต่อ

   หากพูดถึงชิงลี่แล้วที่มีเพียงยศองค์หญิงติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดแล้วแทบไม่มีใครรู้จักนางเลยเพราะในบรรดาองค์หญิงองค์ชายของฮ่องเต้ซิ่นเจี้ยนแล้ว นางอายุน้อยที่สุดเห็นจะได้เพราะฮ่องเต้ที่ยิ่งมีอายุมากเท่าไหร่การต่อสู้ในวังก็ยิ่งดุเดือดมากขึ้นเท่านั้นทำให้นางสนมที่ตั้งครรภ์พากันแท้งเป็นว่าเล่น

    ส่วนชิงลี่ที่ตอนนี้เลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วก็ลุกออกจากเตียงนอนแล้ววิ่งไปทางสระบัวที่ใกล้ที่สุดเพื่อเล่นกับปลาคาร์ฟที่สระบัวอย่างเบิกบานใจเนื่องจากที่ตำหนักของนางไม่มีอะไรให้เล่นแล้ว ส่วนนางกำนัลที่ดูแลนางก็มีเพียงแค่สองคนที่ล้วนแก่ชราตามวันเวลา ที่ไหนจะต้องดูแลเสื้อผ้าอาหารการกินของนางและอีกอย่างข้าวของเครื่องใช้ที่ควรส่งให้นางทุกเดือนก็กลับมีไม่ครบจำนวนที่ควรได้โดยเฉพาะของเล่นที่เด็กอายุเท่านางชอบเล่นและโปรดปรานมันอย่างยิ่งก็ไม่มี สงสัยจะหายเข้าไปในท้องของพวกโลภมากเห็นแก่ตัวในวัง

    นางได้แต่ถอนหายใจแล้วนำนิ้วชี้ของตนไปจิ้มที่หัวปลาคาร์ฟทำให้พวกมันพากันแตกฝูงว่ายหนีนางไปแต่พอผ่านไปสักพักพวกมันก็กลับมาที่เก่า นางก็หยอกล้อกับพวกมันซ้ำไปซ้ำมาแล้วหััวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ "นั่นใคร?"จู่ๆก็มีทุ้มเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหลัง นางทำให้นางตกใจจนตัวโย่งพร้อมกับอุทานออกมา "ไอ๊หยา!" แต่ทั้งนั้นนางยังไม่ทันได้หายตกใจเสร็จชิงลี่ก็ต้องตกใจอีกรอบ "เสด็จพี่รัชทายาท!" พูดจบนางก็เห็นคิ้วของหยางเกาย่นเข้าหากันคล้ายแปลกใจ 'โถ่สวรรค์ นี่ข้าไม่มีตัวตนขนาดรัชทายาทที่เขาว่ากันว่ามีความจำเป็นเลิศที่มองแค่แวบเดียวก็จำได้ขึ้นใจยังจำข้าไม่ได้เลยหรือเนี่ย'

คิดในใจจบก็ได้แต่ลอบหลั่งน้ำตา แต่จะเสียใจแค่ไหนก็ต้องทำเป็นใสซื่อไร้เดียงสาเข้าไว้ชิงลี่อย่าให้ใครดูออกเพราะในวังแห่งนี้หากฉลาดมากเกินไปก็เป็นภัยต่อตนแต่ถ้าหากโง่งมเกินไปก็อาจเป็นเบี้ยให้ทุกคนหลอกใช้ได้ ฉนั้นแล้วนางจึงถูกแม่นมทั้งสองสั่งสอนมาให้ใช้สองอย่างนี้มาประสมกันอย่างลงตัวดีเยี่ยมถึงจะเป็นวิธีที่โกงไปหน่อยแต่ก็เหมาะสมสำหรับวังหลวงที่แสนโหดร้ายที่สุดแล้ว

    เหมือนว่าขันทีข้างกายของหยางเกาจะจำนางได้จึงค้อมตัวลงให้นางแค่เพียงอกแล้วหันไปรายงานให้หยางเกาทราบ "ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะรัชทายาท นี่คือองค์หญิงสิบเก้าหรือองค์หญิงชิงลี่" กล่าวจบก็ทำท่าสงบเสงี่ยมตามเดิม "ถวายพระพรเสด็จพี่รัชทายาทเพคะ" ชิงลี่รีบคำนับแล้วกดปากไปด้านหนึ่งแล้วช้อนตากลมโตขึ้นมองหยางเกา "ลุกขึ้น" นางรีบยืนตัวตนแล้วทำท่ามือไม้และขาสั่นเล็กน้อยให้สมบทบาท "ไม่ต้องกลัว"หยางเกาบอกนางอย่างอ่อนโยน นานมากแล้วที่เขาไม่ค่อยเล่นกับพวกน้องสาวเพราะแต่ละคนต่างก็เติบโตจนพากันออกเรือนไปอยู่นอกวังกันหมดแล้วแต่เห็นทีจะเหลือน้องสาวคนนี้คนเดียวที่ยังพออยู่ให้เขาได้หยอกล้อด้วย แต่ก็แปลกใจไม่น้อยที่น้องสิบเก้าของเขายังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้เพราะเท่าที่จำได้เหมือนว่าแม่ของนางจะจากไปตั้งแต่คลอดนางได้เพียงสามวัน แต่เขาคงคิดมากไปนางเป็นเพียงเด็กสาวไร้เดียงสาและยังเป็นองค์หญิงปลายแถวคงไม่มีใครอยากจะเก็บนางมาใส่ใจ "เพคะองค์รัชทายาท" นางตอบเขาเสียงใสจนเขาหลุดออกจากภวังค์"เรียกเสด็จพี่ก็พอ" "เพคะ...เอิ่มเสด็จพี่"นางตอบเขาพร้อมกับเริ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยจากนั้นหยางเกาก็พานางไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนพร้อมกับให้ข้ารับใช้ติดตามนำขนมบัวหิมะพร้อมกับน้ำชาส่งให้นาง 'กลิ่นนี้มัน!' พอขนมที่ส่งกลิ่นหอมขนาดนี้มาอยู่ตรงหน้านางได้แต่กลืนน้ำลายอึกๆในลำคอ เพื่อรอสัญญาณจากเขาว่านางสามารถกินได้แล้วหรือยัง หยางเกาเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเมื่อเจอขนมของชิงลี่ เขาจึงพยักหน้าเพื่อเป็นการยืนยันว่าทานได้แล้ว เมื่อได้รับการยืนยันแบบนี้ชิงลี่ไม่รอช้ารีบคว้าขนมบัวหิมะเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มทั้งสองข้างพองออกอย่างน่ารักน่าชังแต่ก็นิ่มนวลราวกระต่ายน้อยสมชื่อของนาง'น้องสาวข้าคนนี้ช่างถูกใจยิ่ง!'