“นรินทร์มาทำอะไรตรงนี้จ๊ะ” เสียงนุ่มลึกดังขึ้นดังมาจากทางด้านหลังของร่างบาง

ร่างบางจึงสะดุ้งตัวหันกลับไป 

“สวัสดีค่ะ” เด็กสาวยิ้มให้คุณครูของเทอ 

“ทำไมหนูไม่เข้าไปหาเพื่อนๆหละคะ” เสียงนั้นช่างนุ่มนวลเหลือเกิน ช่างเป็นเสียงที่สะกดคนฟังได้ดีจริงๆ 

“กำลังจะเข้าไปค่ะพอดีหนูอยากมองดูฉากเปิดเรียนวันแรกจากตรงนี้หนะคะ มองไปก็เพลินดีค่ะ” ร่างบางตอบพร้อมยกยิ้มน่ารักขึ้นให้กับคุณครู

ร่างสูงที่เข้ามาใหม่จึงหันไปมองทางโถงเข้าแถวของโรงเรียน 

“นั้นสินะคะ ดูจากตรงนี้ภาพนั้นดีจริงๆ” ร่างสูงพูดเสร็จก็ยิ้มให้ริน

ช่างเป็นยิ้มที่สง่างามจริงใจเหมือนทำให้โลกสดใสน่าอยู่ขึ้นเป็นกองรินรู้สึกว่าร่างสูงต้องเป็นคนขี้อายแน่ๆขนาดยิ้มยังเจือจางร่องรอยความเขิลเอาไว้บางๆรอยยิ้มนี้ทำให้นรินทร์รู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาดกับอารมณ์ขุ่นมัวสับสนก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะค่อยๆจางไปจนลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้เทอยังเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ไม่มีเพื่อนอยู่เลย

“เทอไปเตรียมตัวเข้าแถวเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันอีก10 นาทีก็ถึงเวลาเข้าแถวแล้ว”

เสียงนุ่มลึกบอกพลางยืนรอให้นักเรียนยกมือไหว้

“งั้นรินขอตัวไปก่อนนะคะ” ร่างบางยกมือไหว้แล้วหันหลังเดินไปโถงเข้าแถว

ร่างสูงที่สวมเครื่องแบบก็เดินไปทางห้องพักครูเช่นกัน

นรินทร์ที่เดินออกมายังคงไม่ลืมรอยยิ้มสดใสนั้น จึงหันไปตามร่างสูงที่กำลังเดินไกลออกไป ภาพนี้ช่างหน้าประทับใจจริงๆ

___________________________________________________________________________________________________________________

นิยายเรื่องแรกในชีวิตที่ตั้งใจจะเขียนให้จบ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

แต่งไม่เก่งนะคะ แต่อยากแต่งมาก