รายละเอียด
เชน : แบบว่า...ฉันก็แค่เลิฟ ๆ เมนี่ สุดหัวใจเท่านั้น ใครจะคิดเล่าว่า วันหนึ่งหัวใจใส ๆ ดวงนี้จะต้องแปรเปลี่ยนไปเพราะนาย
เอก : แบบว่า...แกเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเองไม่ใช่เรอะ!?
เชน : ไม่เอา ไม่ดุสิครับที่รัก เดี๋ยวฉันไม่รักแล้วนายจะเศร้านะ คนสวย~
เอก : แบบว่า...ดีใจมากมั้ง ไอ้โรคจิต!
-----------------------
♥ โปรยเรื่อง ♥
เพราะความลับสุดยอดที่ตั้งใจว่าจะให้ตายไปพร้อมตัวผมกลับถูกพบเข้าโดยไอ้แว่นโอตาคุคนหนึ่ง หน้าตาดูโง่ ๆ ซื่อ ๆ แบบนั้น ใครกันเล่าจะคิดว่าเนื้อแท้ของมันนั้น...โคตรร้าย เพื่อไม่ให้ความลับนี้รั่วไหลออกไป ผมเลยจำยอมต้องทำตามสัญญาทาสที่ไอ้แว่นสร้างขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก แต่อย่าหวังเลยว่าหมอนั่นจะควบคุมผมได้ตลอดน่ะ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ผมนี่แหละจะทำให้มันได้รู้ซึ้งถึงแก่นกระโหลกเลยว่า อย่าริอาจเข้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกชายเจ้าพ่ออย่างผม!!
-----------------------
“อุว้าววว นายดูดีกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย” ไอ้คนพูดจงใจจ้องมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงภายใต้ผ้ากันเปื้อนจะมีชุดกางเกงในแบบบิกินี่ตัวจิ๋วที่มาคู่กันให้ใส่ไว้ก็ตาม แต่พอถูกมองด้วยสายตาเปล่งประกายลวนลามแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกอับอายมากกว่าเดิมเสียอีก
“ไอ้โรคจิต” ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันขณะด่ามันออกมา ตาจ้องมันเขม็งใส่ความเกลียดชังไว้อย่างเต็มที่ ผมอยากให้มันรู้ว่าผม...
...เกลียดมัน
“ไม่เอาน่า นายเองก็ดูเข้ากับมันดีออก ถ้าดูม ๆ กว่านี้อีกหน่อย บอกเลยแจ้งเกิด”
“หยุดแสดงความหื่นกามออกมาทางสีหน้าแบบนี้สักที” ภายนอกมันดูหงิม ๆ เหมือนพวกลูสเซอร์ทั่วไป แต่ไหงพอลับหลังผู้คน ไอ้เจ้านี่ถึงได้พลิกบุคลิกกลายมาเป็นโอตาคุบ้ากามแบบนี้ไปได้เนี่ย!
“ไม่เอาสิ นายลืมที่ตกลงกันไปแล้วเหรอว่า หลังใส่ชุดนี้แล้วจะต้องเรียกฉันว่ายังไง ว่าไงครับที่รัก หรืออยากให้ตั้งกล้องไลฟ์สดตอนนี้เลย เผื่อจะมีไฟมากกว่านี้”
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะเชน! ฮึ่ย..."
ผมได้แต่กัดฟันกรอดและเอื้อนเอ่ยในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการได้ยินออกไปโดยไม่สนใจไอความร้อนที่พุ่งระอุอยู่บนใบหน้าของตัวเอง
“ก...กลับมาแล้วเหรอคะน...นายท่าน”