ผู้คนนับร้อยพันอาศัยอยู่ในดาวเคราะห์สีน้ำเงินคราม ย้ำเดินไปข้างหน้าพร้อมเข็มนาฬิกา เสียงติ๊กต๊อกเสมือนวาทยกรคุมจังหวะวงดนตรีขนาดยักษ์ ควบคุมทุกสิ่งมิให้หวนย้อนกลับ

แม้บางคนสามารถมุ่งตรงอย่างทรหด แน่วแน่จนน่าชื่นชม แต่นั่นคือสัดส่วนอันน้อยนิด แตกต่างจากชนหมู่มาก พวกเขายังคงนึกเฝ้าฝันถึงความหนเก่า ความสุขทอันเคยครอบครองกอดไว้ ที่หลุดหายไปโดยไม่ทันตั้งตัว

ไม่สิ กล่าวให้ถูกต้อง คือ เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ประมาทเผอเรอ ไม่ทันฉุกคิดเพื่อว่า สักวันหนึ่ง ความสุขทั้งปวงถูกลบหายไป เฉกเช่นรอยปากกาบนหน้ากระดาษที่ถูกน้ำยาลบคำผิดป้ายทับ แม้รับรู้ถึงร่องรอยบางอย่าง แต่ก็ไม่อาจรู้ได้ว่าอะไรเคยปรากฏมาก่อนภายใต้สีขาวทึบนั่น

แล้วคุณรู้หรือเปล่า? ว่ามนุษย์สามารถเดินทางย้อนเวลากลับสู่จุดเริ่มแรก ด้วยวิธีการยังง่ายดายเสียโดยไม่ต้องพึ่งความเร็วแสงแต่อย่างใด

เพียงคุ้นตั้งใจระลึกถึง ใช้จิตก้าวผ่านกำแพงกาลเวลาด้วยพลังอันน่าอัศจรรย์ของสมองส่วนลึก

ใช่! ถูกต้อง มันเป็นเพียงการอ่านข้อมูลที่บันทึกไว้ในเซลล์สมองเท่านั้น

เพราะไม่ว่าอย่างไร ตัวตนที่สาบสูญหาได้ย้อนกลับ ไม่ว่าจะ บุพการี ญาติมิตร หรือคนรัก สายน้ำไหลแล้วย่อมไม่ทวนกลับ เช่นเดียวกับธาราแห่งชีวิต

ผู้คนที่ต้องการจักก้าวผ่านความทุกข์เอ๋ย ผู้จมดิ่งในทะเลแห่งความเศร้าต่อบทเรียนที่ผิดพลาด จิตใจหวงแหนที่ไม่อาจสัมผัส7 เพิ่งตระหนักถึงไออุ่นที่สูญหาย

ถ้าเรากำลังมอบโอกาสหนหนึ่ง มันอาจเป็นดั่งกุญแจไขปลดโซ่ตรวนในใจเพื่อก้าวต่อไปหรือเข็มหมุดตอกรั้งอย่างแสนสาหัสก็ได้

เช่นนี้แล้ว คุณยังกล้าไขว่คว้ามันหรือไม่?