ว่ากันว่า " ธรรมชาติเป็นสิ่งที่แสนองอาจและน่าเกรงขาม "

ว่ากันว่า " ท้องทะเลเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวเพราะไม่มีใครล่วงรู้ถึงความลับของสีครามดิ่งลึก "

แต่ทว่า " มนุษย์เรากลับน่ากลัวยิ่งกว่าห้วงสมุทร "

꧁෴ਬੇ꧁༻༒༺꧂ਓ෴꧂

ในยุคแห่งการเดินเรือหรือยุคสำรวจ ตำนานได้ถูกเล่ากล่าวขานเรื่องราวขึ้นมามากมาย หลายตำนานที่เลือนหายไป และหลายตำนานที่ยังอยู่รอดได้จนถึงปัจจุบัน

ตลอดหลายร้อยปี ทั้งเรื่องเล่าและตำนานได้ส่งต่อกันมา แล้วคุณล่ะ

เคยได้ยินตำนานหรือเรื่องเล่าไหนมาแล้วบ้าง?

แล้วคุณรู้จักตำนานบทนี้หรือเปล่า? ขอทายว่าไม่ ก็เพราะนี่น่ะเป็น….

" ตำนานที่ไม่ถูกกล่าวถึง มีเพียงมหาสมุทรที่รับรู้ และจะเก็บซ่อนมันเอาไว้ "

" ตลอดกาล... "

.

.

.

กาลครั้งหนึ่ง ท่ามกลางมหาสมุทรสีคราม เสียงมวลคลื่นซัดสาดและสายลมแรงคอยย้ำเตือน

' สลัดเอ๋ย นาวีเอ๋ย เจ้าล้วนยืนอยู่บนโลกใบนี้กันทั้งนั้น และไม่ว่าโลกจะหักหลังเจ้าหรือไม่ก็จงก้าวต่อไปเถิด '

กลิ่นสมุทรชวนให้คะนึงหา เสียงสายลมยังคงเสนาะหู ความรู้สึกโคลงเคลงของเรือยังติดอยู่ปลายประสาท เสียงโหวกเหวกโวยวายของงานรื่นเริงยังคงดังแว่วมา จดจำไว้ในส่วนลึกของจิตใจไม่ลืมเลือน

.

.

.

ดวงแล้วดวงเล่า ลำแล้วลำเล่า จมดิ่งลงไป ดำดิ่งลงไป กลับไปสู่ใต้ท้องทะเล

" ส่งวิญญาณสู่ก้นสมุทร "

The lost ocean

" Come with me, the horn of freedom will reverberate through this maritime space. "

" ที่นี่จะไม่ใช่ผืนน้ำที่พวกเจ้ารู้จักอีกต่อไป "

Bon vogage!

**อนึ่ง เรื่องนี้ไม่ใช่นิยายวายนะครับ หวีดได้ จิ้นได้ไม่ว่า แต่ขออย่าออกตัวแรงและเบียดเบียนผู้อื่นรวมถึงนักเขียนเอง

**อสอง เม้นติชมได้ ด่าได้ แต่ขอด่าแบบปัญญาชนไม่ด่าแบบเด็กๆด่าหรือด่าแบบเด็กงอแงที่ไม่ได้ดั่งใจนะครับ

ขอบคุณครับ ขอให้สนุก