ผมถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงของเธอในเช้าวันที่เจ็ดกรกฎา ก่อนการจราจรจะจราจล เธอต้องออกจากบ้านก่อนหกโมงสี่สิบห้านาที บนความปรกติ เธอปล่อยลำพังกับเสียงนกกระจิบให้อยู่เป็นเพื่อนกับผมในตอนกลางวัน และกลับมาทำลายมันในตอนกลางคืน แต่ไม่ใช่วันนี้ ผมต้องอยู่กับมันจนเช้า... ถึงเย็นของอีกวัน... และอีกวัน

ราวกับเธอนั่งรถมุดดินไปอยู่อีกโลก ผมหาเธอไม่เจอ

จนกระทั่งผ่านไปสี่เดือนกับสิบแปดวัน เธอกลับมา...