'คนที่ใช่ เขาไม่ต้องพยายาม'

เมฆธาและเปี่ยมชลเป็นเพื่อนรักกัน แอบชอบผู้หญิงคนเดียวกันคือ เธอ 'บัวบูชา' นักศึกษาหน้าหวานคณะมนุษย์ศาตร์ คู่เพื่อนรักทั้งสองใครจะเป็นคนแพ้และคนชนะหัวใจของเธอ ต้องติดตามนะคะ

บัวบูชาถูกมือปลาหมึกกอดรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เธอพยายามดีดดิ้นออกจากเจ้ามือปลาหมึก หากแต่ยิ่งดิ้นมือปลาหมึกนั้นก็ยิ่งรัดแน่น

“นี่ปล่อยนะพี่เมฆ ปล่อยบัวเดี๋ยวนี้นะ บัวอึดอัด” บัวบูชาโพร่งขึ้นด้วยน้ำเสียงงอนๆ

“อ้อมกอดผัวอย่างฉันมันน่าอึดอัดขนาดนั้นเลยหรือไง หืม” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสนจะหมันเขี้ยว บัวบูชาหันมองตาเขียวปั๊ด

“หยาบคาย ใครเป็นผัวบัวกัน อย่ามาขี้ตู่นะคะ” บัวบูชาสะบัดหน้าหนี คนฟังยิ่งฟังยิ่งโมโหเขาจับเธอพลิกหันหน้าเข้ามาหาตัวเอง

“เดี๋ยวเตือนอีกรอบละกันนะ” ใบหน้าหล่อซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอขาว สัมผัสเรียวปากบางด้วยความเร่าร้อน ร่างบางพยายามสะบัดหนีเพื่อไม่ให้เขามาแตะต้องยุ่งเกี่ยวกับใบหน้าของเธอได้ ยิ่งสะบัดร่างกายของเธอก็ยิ่งจมหายลงไปบนเตียงนอนนุ่ม

“นี่พี่เมฆ อย่า! บัวเหนื่อย อย่าค่ะ” บัวบูชาพยายามเอามือปัดป้องให้ใบหน้าหล่อออกไปห่างๆ

“แล้วจะยอมรับฉันเป็นผัวได้หรือยัง” ดวงตาแวววาวอันเจ้าเล่ห์จ้องมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความรัก บัวบูชาไม่ตอบ นิ่ง ทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งทำหน้าอย่างนี้เขายิ่งชอบใจ

“ปล่อยได้แล้ว…”

“จะไม่ปล่อยจนกว่าจะยอมรับฉันเป็นผัว” เขายิ้มกรุ่มกริ่ม

“ว่าไง… ยิ่งเจอช๊อตที่เมฆธเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆก็ทำให้บัวบูชาใจอ่อนไปเลย เธอกัดเรียวปากอย่างเขินอาย ผู้ชายอะไรทำไมมันน่ารักแบบนี้นะ “ว่าไง… “อืม” เธอตอบสั้นๆ “อืม อะไร” และเขาก็กวนประสาทของเธออีกแล้ว บัวบูชาแก้มแดงเป็นมะเขือเทศเมื่อโดนถามเพื่อจะให้เอ่ยประโยคเต็ม

“ก็อืมไง ยอมรับ” บัวบูชาตอบปัด “ยอมรับอะไร” เมฆธาเอาหน้าเข้ามาใกล้แทบจะสิงร่างเข้าไปในตัวของเธอ “โว๊ย พี่เมฆ!” แค่เห็นบัวบูชาโวยวาย เมฆธาก็แค่นหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น เธอทั้งน่ารักและตลกมากในเวลานี้ตอนเขิน

“ยอมรับ…” เมฆธาถามซ้ำ

“ยอมรับพี่เมฆเป็นสามีค่ะ พอใจหรือยังคะ” บัวบูชาคว่ำปากลงและนอนหันหลังให้กับเขา ฟอด!

“อืม พี่เมฆ” เมื่อถูกคนที่นอนกอดอยู่ด้านหลังก็ทำเอาบัวบูชาสะดุ้งโหยงไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำเช่นนี้