(คำเตือน : อ่านแล้วอาจทำให้บ่อน้ำตาแตกได้)

คุณจะทำอย่างไรถ้าคุณรู้ว่าสามารถอยู่บนโลกนี้ได้อีกแค่ 3 เดือน...

เวลาที่นับถอยหลัง เมื่อใกล้ถึงวันสุดท้าย คุณพร้อมแล้วหรือยังที่จะจากไป...

เหนือ ผู้ชายธรรมดาที่มีชีวิตแสนเรียบง่าย เปิดร้านกาแฟเป็นของตัวเอง มีคนรักที่น่ารักและรักมากที่สุด หน้าที่การงานก็อยู่ในระดับผู้บริหาร พวกเขาทั้งสองแทบไม่มีอะไรติดขัดในชีวิตเลย แต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดและมันกำลังจะมาพรากให้พวกเขาทั้งสองคนต้องแยกทางออกจากกัน ก็คือความตาย...

"คุณเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายครับ" คำพูดที่ออกจากปากของหมอ ทำให้โลกของผมทั้งใบเหมือนจะสิ้นลงในทันที สมองทุกอย่างไม่สั่งการชั่วขณะ ไม่ได้ยินเสียงใดๆ เว้นคำพูดที่คุณหมอบอกกับผม ว่าคุณจะอยู่ได้อีกแค่ สามเดือน... ความเลวร้ายที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมแทบจะลืมหายใจ ณ วินาทีนั้น

"ผมยัง...ฮึ่ก...ไม่อยากตาย...." ผมบอกคุณหมอเสียงสั่น หมอกำมือของผมไว้อย่างเป็นกำลังใจ มันหมดหนทางแล้วสินะ ที่เหลือก็แค่รอวันตาย...

ตลอดทางที่กลับจากโรงพยาบาล สิ่งเดียวที่ทำให้ผมจ้องมองจนไม่อาจละสายตาได้ คือไฟของสัญญาณจราจร มันมีทั้งแดง เหลือง และเขียว สีแดงคือการหยุดเพื่อรอให้ทางอื่นได้ไปต่อ สีส้มคือสัญญาณเตรียมความพร้อม และสีเขียวคือการออกเดินทาง ในชีวิตของผม นั้นไฟเขียวมาตลอดเวลา จนกระทั่งตอนนี้ผมได้รับสัญญาณเตือนเป็นไฟเหลืองแล้ว และสิ่งที่ผมต้องทำคือเหยียบเบรก ไม่ใช่ผ่าไฟแดง เพราะชีวิตของคนเรา...มันฝืนความตายไม่ได้หรอก....

.

.

.

"วี...."

"หืม?? "

"ถ้าสมมติวันหนึ่งเหนือไม่อยู่แล้ว วีสัญญากับเหนือนะ ว่าจะอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข" ผมบอกเสียงจริงจัง วีชะงักไปนิด ผมรู้สึกเหมือนอ้อมกอดที่กอดผมนั้นมันกระชับมากขึ้นเหมือนกลัวว่าผมจะหลุดหนีไปไหน

"ทำไมถึงพูดใจร้ายกับวีอย่างนี้ล่ะ เหนือเบื่อที่จะอยู่กับวีแล้วหรือไง?? " วีถามผมออกมาเสียงเศร้า พาใจผมเศร้าไปด้วยเลย

"เหนือไม่เคยเบื่อ เหนืออยากอยู่กับวีตลอดไป..." ผมตอบกลับพร้อมกับกอดคนข้างๆ แน่นขึ้น

"วีก็จะอยู่กับเหนือตลอดไปเหมือนกัน..." กอดที่แสนอบอุ่นนี้ผมไม่อยากปล่อยเลย ถ้าต้องตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนั้นตัวเย็นเฉียบ ไม่มีลมหายใจ เห็นแต่ร่างตัวเองนอนนิ่ง ผมคงทำใจไม่ได้แน่ๆ พอคิดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา... ผมไม่สามารถบอกคนที่ผมรักได้ ว่าผมจะอยู่ได้อีกไม่นาน ผมอยากทำแค่...ใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันให้นานที่สุดก็พอ...