Prologue

       ใบหน้าของหญิงสาวยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองไปยังเจ้าขนฟูตัวอ้วนที่นอนหลับอยู่บนฟูกสีสวย มันมีดวงตาที่สวยและน่ามอง ขนสีขาวอมเหลืองของมันถูกแต่งแต้มด้วยจุดจนเกิดลายคล้ายกับเสือดาว หากแต่เจ้าตัวนี้ถูกขนานนามว่า 'เสือดาวหิมะ' ฟรานเห็นมันในวันที่กำลังขึ้นไปถ่ายคลิปวิดีโอVlogเกี่ยวกับการขึ้นมาเที่ยวบนภูเขาในครั้งนี้ ตอนนั้นมันกำลังถูกคนกลุ่มหนึ่งทำร้ายและพยายามจะฆ่ามันเพื่อเอาขนของมันมาทำเสื้อขนสัตว์ แน่นอนว่าฟรานต้องเข้าไปช่วยมัน

       ซีลีนในตอนนั้นเด็กมาก เป็นเสือตัวเล็กไม่ประสา สัญชาตญาณนักล่าของมันถูกกดไว้เมื่อฟรานเลี้ยงมันคล้ายกับลูกแมวตัวหนึ่ง ซีลีนเชื่องมาก..แต่ก็ดื้อไม่ใช่น้อย

กรร

      เธอหันไปมองที่มาของเสียงซึ่งกำลังคลอเคลียอยู่ที่ต้นแขนของเธอ ขนของซีลีนนุ่มและน่าสัมผัสมาก ไม่แปลกใจเลยหากมันจะถูกกลุ่มคนล่าเพื่อนำขนไปแปรรูปเพราะฟรานเองยังชอบที่จะสัมผัสตัวของมันเพื่อบรรเทาความหนาวอยู่บ่อยครั้ง

       "ว่าไงเด็กดี วันนี้เธอตื่นเช้ามากเลยรู้มั้ย" ฟรานเอ่ยทักทายก่อนจะลูบขนมันอย่างเบามือ

       เธอเลี้ยงเสือสองตัวไว้ในบ้านท่ามกลางภูเขาหิมะแห่งนี้ อาศัยอาหารที่นานๆจะเข้าตัวเมืองครั้งเท่านั้น ตัวแรกคือครูซ ลูกเสือโคร่งเบงกอลที่เธอไปนำมาเลี้ยงแบบถูกต้องเพื่อคลายความเหงาในบ้านหลังนี้ และตัวที่สองคือซีลีน

        นิสัยของมันทั้งสองแตกต่างกันมาก ครูซจะนิ่งเงียบเวลาที่เธอพูดด้วยและชอบหนีออกไปจากบ้านตอนกลางคืน ซึ่งฟรานเข้าใจว่ามันคงจะออกไปล่าเหยื่อตามสัญชาตญาณ ผิดกับซีลีนที่นอกจากกินอาหารที่เธอให้แล้วมันก็เอาแต่นอนและบางทีก็อ้อนเธอ มีบ้างนานๆทีที่มันจะวิ่งตามครูซออกไปเล่นนอกบ้าน

        "วันนี้ครูซคงจะหนีออกไปนอกบ้านอีกแน่ๆ เธอห้ามตามออกไปเด็ดขาดนะรู้มั้ย ข้างนอกอันตรายกับเธอมากๆเลยล่ะ" เธอพูดกับเจ้าซีลีนที่ไม่รู้ว่าจะฟังรู้เรื่องหรือเปล่า มันมองเธอด้วยแววตาเป็นประกายที่ไม่ว่ากี่ครั้งเธอรู้สึกแพ้ให้กับความน่ารักนี้ทุกที ดวงตาของซีลีนช่างมีเสน่ห์..

กรรร

        เสียงคำรามที่เข้มขรึมกว่าดังมาจากด้านหลัง เธอหันกลับไปมองเจ้าครูซเสือจอมดื้อที่ค่อยๆหมอบลงข้างๆเธอ ตามเนื้อตัวของมันเต็มไปด้วยคราบเลือดและหิมะ..ใช่ ครูซพึ่งกลับมาหลังจากหนีออกไปทั้งคืน

        เธอทำช่องลับของบ้านเอาไว้เพื่อให้ครูซได้เข้าสะดวกโดยเฉพาะจึงไว้ใจหากมันจะออกไปเองเพียงลำพัง

        "ไงครูซ นายคงได้เหยื่อชิ้นใหญ่เลยล่ะสิเนื้อตัวถึงได้มอมแมมแบบนี้น่ะ"

       ครูซไม่ตอบกลับ มันเบียดตัวเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เธอรู้ว่านั้นคือการออดอ้อนเพื่อขอโทษของมัน ครูซเป็นเสือที่เงียบแต่ก็ขี้อ้อนแบบไม่รู้ตัวจนบางทีเธอก็เผลอใจอ่อนไม่ลงโทษครูซอยู่หลายครั้ง

       ตอนนี้บนตักของเธอถูกเสือทั้งสองตัวครอบครองเป็นที่เรียบร้อย ท่ามกลางความหนาวของหิมะบนเทือกเขาสูงไม่ได้โดดเดี่ยวเสมอไปเมื่อเธอยังมีเด็กๆทั้งสองในอ้อมกอด และหากวันไหนที่ครูซกับซีลีนต้องการจะไปจากเธอ เธอก็จะไม่ออกปากห้าม เพราะยังไง..มันก็เป็นธรรมชาติของสัตว์ป่าที่เธอควรจะรับรู้

       เมื่อเลือกจะทำสิ่งที่ผิดต่อธรรมชาติด้วยการทำให้สัตว์ป่ากลายเป็นสัตว์เลี้ยง ซักวันเธอก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้หากสัญชาตญาณของมันค่อยๆโผล่ออกมา

        เธอก้มลงไปมองซีลีนที่ยังนอนมองเขาตาแป๋ว มือบางของเธอลูบหัวของมันไปมา ซีลีนครางเบาอย่างถูกใจ

       "เด็กดี...วันนี้เธออยากออกไปเที่ยวมั้ย หืม"

       'ไม่อยากหรอก ฟรานบอกเองว่ามันอันตราย'

        "โอเคๆ ไม่เห็นต้องทำเสียงดุใส่ฉันเลยนี่เด็กน้อย" ฟรานพูดเจือขำเมื่อคำตอบของเด็กดีคือเสียงคำรามที่เหมือนแมวร้องแอ๊ๆเสียมากกว่า

       เสือดาวหิมะคำรามไม่ได้..เสียงของซีลีนมันจึงดูน่ารักไม่หยอกเวลาที่เขาแกล้งถามคำถามแปลกๆก็มักจะได้ยินเสียงแบบนี้เสมอ

       เหมือนเป็นเจ้าแมวยักษ์จริงๆ

       "ถ้าอย่างนั้นเอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะให้รางวัลพาไปเล่นหิมะข้างนอกโอเคมั้ย วันนี้พวกนายคงง่วง ฉันเองก็อยากพักผ่อน" เธอพูดก่อนจะจับร่างทั้งสองไปนอนบนฟูกเช่นเดิมส่วนเธอเดินกลับเข้ามานอนที่เตียง

       กลางป่าใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ผืนป่าที่ว่างเปล่ากลับมีสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่กำลังยืนมองความว่างเปล่านั้นอยู่ด้วยความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก หิมะกับความหนาวเหน็บช่างเป็นอะไรที่ชวนให้หดหู่ใจเป็นที่สุดสำหรับคนที่ขาดอ้อมกอดและไม่เคยถูกมอบความรักนั้น

       หมาป่าขนาดใหญ่เรือนร่างของมันปกคลุมด้วยขนสีดำค่อยๆเดินไปตามร่องรอยเล็กๆบนหิมะอย่างเชื่องช้า น้อยครั้งที่จะได้เห็นสัตว์เดินผ่านมาแถวนี้เพราะมันมีแต่กลิ่นอายของความเหงาและหดหู่ คงจะมีเพียงแค่หมาป่าไร้ฝูงอย่าง 'เอเดน' เท่านั้นที่ยังวนเวียนอยู่แถวนี้ไม่เคยหายไป

       ดวงตาสีแดงประกายความหิวโหยจ้องมองไปยังบ้านหลังเล็กท่ามกลางหิมะหลังนั้น ในตอนแรกมันตั้งใจว่าจะตามรอยเท้านั้นมาหวังจะให้เป็นอาหารมื้อนี้ แต่รอยเท้าเล็กๆนั้นกลับเดินหายเข้าไปในบ้านหลังนั้น..ซึ่งเอเดนไม่ต้องการจะบุกรุกพื้นที่ของใคร

       มันตัดใจหันหลังกลับ มองหาสัตว์เลี้ยงของชาวบ้านที่อยู่ห่างออกไปเพื่อประทังชีวิต มันไม่ต้องการจะทำลายครอบครัวใคร.. หากเจ้าของรอยเท้านั้นคือสัตว์แสนรักของใครซักคนถูกเขาพรากชีวิตไป..ก็คงไม่ต่างจากที่เขาเผชิญในตอนนี้เสียเท่าไหร่

        เพราะมีเชื้อมนุษย์..ความรู้สึกของสัตว์ป่าตัวนี้จึงลึกซึ้ง

       เพราะมีเชื้อมนุษย์..มันจึงกลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจของฝูง

       แต่อีกไม่นาน สิ่งที่เอเดนควรจะได้รับนั้น..มันต้องตกเป็นของมันอย่างแน่นอน….

_____________________________

#นักล่ากับจ่าฝูง