บทนำ

"อารมณ์ที่เก่าแก่ที่สุดและทรงอิทธิพลต่อมนุษย์มากที่สุดก็คือความกลัว

ความกลัวที่เก่าแก่และทรงอิทธิพลที่สุดก็คือความกลัวต่อความไม่รู้

-H.P.Lovecraft"

ทำไมผมถึงได้นึกถึงคำประพันธ์ของนักเขียนชื่อดังในสมัยก่อนได้นะหรอ ก็คงเพราะตอนนี้ผมกำลังกลัว ใช่ ตอนนี้ผมได้กลัวในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้จักอีกด้วย สิ่งที่กลัวมันไม่ใช่อะไรที่ไหนไกลหรอกแต่มันเป็นตัวผมนั้นล่ะ..

ตัวผมในตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป แต่เป็นเพียงมอนสเตอร์สุดแสนน่ากลัวเพียงเท่านั้น ด้วยรูปร่างของผมที่เป็นสสารมืดที่รวมตัวกันจนคล้ายเมือกอันน่าขยะแขยงและมันมีมากจนร่างของผมนั้นแทบจะชนเพดานของดันเจี้ยนเลย

ทำไมผมถึงมองเห็นร่างกายของตัวเองนะหรอก็เพราะรูปร่างที่เป็นเมือกสีดำหรือสสารมืดนั้นเปรียบเสมือนร่างกายที่มีดวงตาทั่วทุกส่วนของผมไงล่ะ

แถมเจ้าสสารมืดหรือร่างกายของผมนั้นก็สามารถยืดขยายได้เรื่อยอย่างไม่จบสิ้น มันเป็นสิ่งที่มนุษย์อย่างผมไม่มีทางเข้าใจเจ้ามอนสเตอร์สุดน่ากลัวแบบนี้ได้หรอกนะ

ผมนะทั้งที่เคยเป็นนักเรียนธรรมดาแต่กลับต้องถูกอัญเขิญมาพร้อมเพื่อนๆถึงสเตตัสไม่ได้สูงมากแต่มันก็มากกว่าค่าเฉลี่ยมันทำให้ผมคิดว่าด้วยสเตตัสระดับนี้คงใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆได้ตลอดแน่นอน

ก็นะมีทั้งสเตตัสที่ดีเกินชาวบ้านแถมยังมี่อนที่สเตตัสเกินสามัญสำนึกอีกหลายคนด้วยเลยคิดว่า ถ้าเจอปัญหาจริงๆเราคงขอเพื่อนช่วยผ่านปัญหานั้นสบายๆอยู่แล้ว

ใช่ ผมได้คิดผิด มันเริ่มขึ้นที่ผมและเพื่อนๆกว่า30คนได้เข้าไปในันเจี้ยนแห่งหนึ่งในทางอาณาจักรที่อันเชิญพวกผมมา

ทางราชวงศ์ของอาณาจักรนั้นได้ยืนยันว่าเป็นเพียงดันเจี้ยนระดับกลางเท่านั้น แต่เมื่อเราได้ปราบบอสในชั้น20สำเร็จพวกเราที่กำลังดีใจกับการฆ่าบอสประจำชั้นสำเร็จจู่ๆก็เกิดมอนสเตอร์ระดับ[SecretBoss]ออกมากระทันหัน

มอสเตอร์ตัวนี้มันเปรียบได้กับบอสประจำชั้น50ซึ่งเป็นชั้นสำหรับดันเจี้ยนระดับสูงแต่มันก็มีโอกาสน้อยมาที่จะโผล่มาโดยเฉพาะในดันเจี้ยนนะดับกลางๆแบบนี้ แต่.....มันก็โผล่แล้ว

พวกเราได้พยายามหนีออกมาโดยิงเวทย์มนต์สกัดมันไว้ตลอดทางจนเพื่อนๆของผมทั้งหมดนั้นสามารถข้ามสะพานที่เชื่อมระหว่างห้องบอสกับห้องโถงเซฟโซนได้สำเร็จ เหลือแต่ผมที่กำลังจะเข้าเซฟโซนที่ห่างเพียงแค่เอื้อมมือ ไม่รู้ว่าไงอยู่ๆมันถึงมาโผล่ด้านหลังและ ทั้งทีตอนแรกมันได้แต่ตั้งรับการโจมตีจากพวกผมมาโดยตลอดไม่โจมตีพวกผมเลยแม้แต่นิดเดียว ด้วยความตกใจผมได้สบตากับมันในดวงตาของมันนั้นมันจ้องมองที่ผมอย่างสนุกสนาน ใช่ตลอดมามันก็แค่การละเล่นของเจ้ามอสเตอร์บัดซบตัวนี้ มันไม่ได้ตั้งใจฆ่าพวกเราแต่แรกมันแค่ต้องการเล่นสนุกเพียงเท่านั้น....

ผมที่ถูกมันตัดขาทั้งสองข้างด้วยสกิลของมันแต่ถึงอย่างงั้นผมก็พยายามดิ้นรนด้วยการคลานเพื่อที่จะเข้าไปอีกฝั่งจนได้!แน่นอนเพื่อนผมที่เป็นสายความเร็วก็พยามยามจะมาช่วยเช่นกันแต่ก็มาไม่ได้เพราะถูกกำแพงใสของดันเจี้ยนกั้นไว้ มันจะทำงานเพื่อไม่ให้ใครก็ตามข้ามสะพานเพื่อไปห้องบอสที่ไม่มีบอสได้ส่วนพวกที่ออกมาจากห้องก็สามารถผ่านไปได้อย่างงายดายแต่จะกลับเข้าไปอีกไม่ได้

ผมคลานจนเกือบจะข้ามไปอีกฝั่งได้สำเร็จจู่ๆร่างของผมก็ดูเหมือนถูกบางสิ่งจับไว้ และบางสิ่งที่ว่ามันก็คือมือล่องหนของเจ้ามอนสเตอร์นั้น!ร่างของผมได้ถูกมันจับไว้ก่อนที่มันจะยกผมขึ้นและฟาดลงพื้นอย่างแรงซ้ำไปซ้ำมา ถ้าหากเป็นคนปกติคงตายไปแล้วแต่อย่างน้อยผมก็เป็นผู้กล้าอยู่บ้างจึงทนดาเมจจากการกระแทกได้อยู่

ทุกคนที่อยู่อีกฝั่งได้ร้องไห้และผู้ชายในห้องก็เริ่มใช้เวทย์มนต์หรืออาวุธโจมตีใส่กำแพงใสแต่ไม่ว่าจะทำยังไง ไอ้กำแพงใสนั้นก็ไม่มีแม้รอยร้าวสักนิด นั้นเป็นภาพสุดท้ายของผมที่ได้เห็นหน้าเพื่อนๆของผม

สุดท้ายแล้วเจ้าซีเคร็ตบอสที่ฟัดผมจนพอใจมันก็ลากผมเข้าหามัน จากตอนแรกที่อยู่ปลายทางเข้าฝั่งเซฟโซนลากยาวมาจนถึงหน้าห้องบอสที่ห่างกันราวๆ800เมตรได้ก่อนที่มันจะยกร่างของผมเข้าปากอย่างช้าๆ

หึ ใครมันจะอยากตายด้วยสภาพแบบนี้กันล่ะผมจึงตัดสินใจใช้สกิลที่ผมได้มาหลังจากต่างโลก[ระเบิดปลิชีพเทพ]สกิลที่จะสร้างความเสียหายเป็นอนันต์ในบริเวณ20เมตรรอบตัวผมแต่ข้อแลกเปลี่ยนนั้นก็คือผมตายในทันทีหลังจาก15นาทีที่ใช้ไปอย่างไร้เงื่อนไข ด้วยแรงระเบิดมันทำให้เจ้าซีเคร็ตได้รับดาเมจเต็มจนร่างสูญสลายไปทันทีผมที่เป็นคนฆ่ามันได้Lv.จึงอัพรัวๆ แต่แล้วไงล่ะยังไงผมก็ตายอยู่ดีสุดท้ายร่างผมที่ไม่ได้ถูกมือล่องหนจับก็ได้ตรงลงไปในเหวลึกของดันเจี้ยนเพราะสะพานนั้นได้ถูกทำลายด้วยเช่นกันจากสกิลของผม ร่างของผมตกลงไปเรื่อยๆราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ลึกลงไป ลึกไปอีก แล้วลึกไปอีก ลึกลงไปราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ผมไม่อาจทนกับความง่วงที่ค่อยๆรุนแรงขึ้น มันแสดงถึงว่าเวลาของผมใกล้หมดลงแล้วสินะ.......

(อนึ่งสกิล[ระเบิดปลิดชีพเทพ]ผู้ใช้จะไม่ได้รับความเสียหาย)

_______________________

นี้เป็นเรื่องแรงของผมเลยนะคร้าบ~~~ได้แรงบัลดาลจากนิยายหลายๆเรื่องเลยล่ะครับมีผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะครับผม!