เรื่องนี้เข้าโครงการ Shortory 'เรื่องสั้น ไม่เซียนก็เขียนได้' ครับ

.

.

เรื่องราวของ "สาริน" เด็กหนุ่มมัธยมปลายที่สูญเสียเพื่อนรักอย่าง "เต้" จากอุบัติเหตุกลางสี่แยกไฟแดง กระทั่งสารินช่วยงานศพของเต้เป็นวันที่สาม เด็กหนุ่มถูกวิญญาณเพื่อนรักสิงกลางงาน แต่เมื่อสารินฟื้นขึ้นมา ทุกคนรอบตัวต่างมองสารินเปลี่ยนไป แล้วตั้งแง่ว่าเขาคือสาเหตุที่ทำให้เต้ตาย!

.

.

"เต้... มึงฟังกูก่อน"

ผมคว้าไหล่เต้มาเพื่อให้มันฟังผมอธิบาย เต้ปัดมือผมทิ้งแล้วมุ่งหน้าไปรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของมันที่จอดอยู่

"ไอ้เต้!" ผมตะคอกเรียก เต้ชะงักเอี้ยวกายหันมามองผมด้วยสายตารังเกียจ ปากของมันขมุบขมิบพูดพึมพำเหมือนพ่นคำด่าใส่ผมไม่ยั้ง ใจของผมในตอนนี้เหมือนพังครืนล้มทลาย ผมมีมันเป็นเพื่อนอยู่เพียงคนเดียว ผมเข้าใจความรู้สึกเต้ว่ามันเป็นเรื่องที่ยอมรับกันได้ยาก และผมก็ทำผิดต่อมันเกินกว่าจะให้อภัย แต่ก่อนอื่นช่วยฟังกันก่อนจะได้ไหม

"กูไม่ฟังคนทรยศอย่างมึง กูขอแช่งให้มึงตายไม่ดี ไอ้ชิบหาย!" เต้พ่นคำหยาบใส่เหมือนงูเห่าพ่นพิษ และพิษนั้นก็เหมือนฝังร่างผมไปแล้วครึ่งหนึ่ง มันทั้งเจ็บและทรมานจนผมต้องฝืนทนและกัดฟัน เต้ย้อนตัวกลับเตรียมเดินจากไป ผมรีบตะโกนรั้งไว้ทันที

"ต้องให้กูทำยังไง มันถึงจะสาสมในสิ่งที่กูทำไว้กับมึงวะ?" ผมอดไม่ไหวที่ต้องถามคำถามนี้ไปเพื่อให้มันหันมาสนใจเคลียร์เรื่องราวทั้งหมดกับผม แต่เต้ตอบผมกลับมาอย่างไม่คิดอะไรมากมาย

"ไปตายซะ!"

ผมยังจำวันสุดท้ายที่ผมกับเต้ได้คุยกันได้ดีไม่มีเลือน บัดนี้ผมกำลังคุกเข่ามือพนมแนบธูปหนึ่งดอกต่อหน้าโลงศพของเต้ ผมจดสมาธิมองรูปเต้ด้วยความเสียใจ ผมห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลได้ แต่ความรู้สึกร้าวมันย้อนเอาคืนกลับมาไม่ได้ ความรู้สึกที่พรั่งพรูผ่านน้ำตา ผมขอให้มันไหลไปไม่ไหลย้อนกลับ ปล่อยให้มันได้ระบายสิ่งที่ผมรู้สึก

ผมสูดน้ำมูกที่คั่งค้างให้โล่งสบายก่อนจะตั้งสมาธิอธิษฐานถึงเต้ผ่านไอควันจากธูปที่ลอยปลิวไม่กำหนดทิศ

"กูขอโทษที่ช่วยมึงไม่ได้ กูขอโทษที่ทำให้มึงตัดสินใจทำแบบนี้ หากวันนั้นเป็นวันตายของกู กูจะไม่โทษมึงเลย กูเสียใจในสิ่งที่กูได้ทำลงไป ไปสู่สุคตินะ... เต้"

ผมอธิษฐานพูดออกเสียงด้วยความรู้สึกที่แท้จริงในใจ แต่ทันใดนั้นไฟทั้งศาลาก็ดับพรึ่บพร้อมกับเสียงตระหนกของแขกผู้ร่วมงาน บัดนี้เหลือเพียงแสงไหม้สีส้มของธูปในมือของผม ผมรีบปักธูปในมือลงกระถาง ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งใกล้ตัวดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะทางข้างหน้าของผม

เอี๊ยด เอี๊ยด... ตึก!

ผมรับรู้ได้ถึงแรงสะเทือนของเสียงนั้น... ผมหยุดนิ่งไม่ขยับตัวติงเพื่อให้สายตาปรับเข้ากับความมืด ก่อนจะค่อยๆ เงยมองไปบนแท่นวางโลงศพของเต้อย่างทำใจ...

**เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เข้าร่วมโครงการ ขอบคุณสำหรับกิจกรรมที่จัดขึ้นมาให้ผมได้ประลองฝีมือนะครับ**

เข้ามาร่วมพูดคุยและเป็นกำลังใจให้ผมได้นะครับ :D

เป็นการเขียนเรื่องสั้นเรื่องแรกของผมเอง

งานเยอะจริงๆ เลยน้าาาา~~~~~~~~~