“ก็ใครมันจะไปรู้ว่ามันจะตกวะ ก็เดินมาถึงป้ายรถเมล์แล้วมันก็ตกมาเลย” ปลายฝนพูดกับเพื่อนขณะนั่งคุยกันอยู่ใต้ตึกที่คณะ

“จ้า พ่ออินดี้ พ่อรักสันโดษ พ่อผ้าขี้ริ้วห่อทอง แหมมม!!...เขารู้กันหมดแล้วว่าบ้านมึงรวยยังจะนั่งรถเมล์มาอีก ไอ้คนมัธยัสถ์เกินเหตุ” ไอ้ภูมินี่ก็ขี้บ่นจังเลย ผมถอนหายใจอย่างเอือมๆ

“แต่กูว่าขึ้นรถเมล์แบบนี้ มันทำให้เราได้รู้ได้เห็นอะไรหลายๆอย่างนะเว้ย แถมยังได้เจอคนๆนึงอีกด้วยหว่ะ” ผมพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงใบหน้าคนตัวเล็กเมื่อเช้า

##นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นด้วยจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีสถานที่จริง ไม่มีบุคคลนั้นอยู่จริง และผู้อ่านไม่ควรคัดลอกเนื้อหาส่วนต่างๆของผู้แต่งไปโดยนำไปเป็นของตนโดยเด็ดขาด