ผมชะงักเท้าที่กำลังเดินลงบันไดตามเพื่อนไปทันทีที่สายตาของผมเหลือบไปเห็นคนที่กำลังเดินผ่านหน้าผมไปแบบระยะประชิด ด้านหลังที่ผมจำได้ขึ้นใจแม้จะเห็นเพียงครั้งเดียว และครั้งนี้ผมก็ไม่ปล่อยให้มันผ่านไปอีกเป็นครั้งที่สอง แล้วระดับผมจะเข้าไปถามชื่อเฉยๆ มันก็คงจะธรรมดาไป

ผมคว้าข้อมือของคนตรงหน้าไว้ รวบรวมความกล้าอีกนิดหน่อย ก่อนจะ...

“น้องมีนิ้วชี้กับนิ้วโป้งป่ะ”

ผมรู้ว่ามันฟังดูแปลก รวมถึงคนตรงหน้าที่ทำหน้าแปลกๆ ใส่ผม แต่ก็พยักหน้าให้ผม

“งั้นน้องก็ ‘จีบ’ ได้อ่ะดิ”

“...”