ใกล้แล้ว ... จะออกจากซอยแล้ว แต่ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ผมแทบช็อก ร่าง ๆ หนึ่งกระโดดโผล่ออกมาจากข้างทางที่ผมไม่ค่อยจะได้สังเกต เจ้าตัวยืนจังก้าขวางรถมอเตอร์ไซค์ผมไว้ เนื้อตัวเต็มไปด้วยโคลน เส้นผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงแปะลงมาที่หน้าผากจนแทบจะมองไม่เห็นใบหน้า สิ่งเดียวที่ผมคิดได้กับบรรยากาศรอบตัวในตอนนี้คือรีบบิดแฮนด์มอเตอร์ไซค์ทันที

“ผะ ... ผี ! ว๊าก !”

“เดี๋ยว ๆ ! ฉันไม่ใช่ผี !” ตามมาด้วยเสียงตะโกนไล่หลังผม

กึก !

ผมตั้งสติ ค่อย ๆ ชะลอรถแล้วหันกลับไปมอง เธออาจจะไม่ใช่ผีจริงด้วย แต่ก็ยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่ดี บรรยากาศแบบนี้กับสถานที่รอบตัวแบบนี้มันไม่น่าจะมีใครมาเดินได้เลย

“ไม่ใช่ผีแน่นะ” ผมร้องตะโกนหันหลังไปถาม

“ไม่ใช่จริง ๆ !”

ขอให้เธอไว้ใจในคนแปลกหน้าคนนี้

เขาแค่เดินเข้ามาเพื่อบอกความรู้สึกดี

ไม่ต้องกังวลไม่มีอะไร ไม่นานเขาก็จะไป

และเธอจะรับหรือว่าไม่รับ เขาเองก็ยังไม่รู้

เขาไม่ได้รีบร้อน แค่อยากให้เธอลองคิดดู

จะเป็นยังไง จะเปลี่ยนไปไหม

หรือเขาต้องเป็นคนแปลกหน้าต่อไป [เพลงคนแปลกหน้าคนนี้ -- Playground]