“พี่รุจมองหน้านายทำไมอย่างนั้นคะ หน้านายมีอะไรติดอยู่หรือเปล่า”

นรารักษ์อดรนทนไม่ไหวจึงโพล่งออกไปเช่นนี้เพราะเธอเห็นว่าเพื่อนของสามีเธอนั้นเริ่มจะไม่มีมารยาทกับเธอเอาเสียเลย

“พี่ไม่ได้มองหน้าน้องนายซะหน่อย พี่มองปากน้องนายต่างหากล่ะครับ”

“มองปากนายมองทำไมคะ ปากนายเบี้ยวไปหรือไงกัน”

“เปล่าเลยไม่ได้บูดได้เบี้ยวตรงไหนเลยสักนิด แต่ที่พี่มองเนี่ยพี่มองด้วยความคาดไม่ถึงต่างหาก”

“คาดไม่ถึง คาดไม่ถึงเรื่องอะไรกันคะ พี่รุจยิ่งพูดนายก็ยิ่งงงนะคะเนี่ย”

“พี่คาดไม่ถึงว่าปากของน้องนายเล็กจิ้มลิ้มเท่านี้เองแต่ทำไมเวลาอ้าปากนานถึงได้อ้าได้กว้างเสียเหลือเกิน อ้าอมได้จนหมดดุ้นพี่เห็นแล้วยังตะลึงอยู่เลย”