การตื่นนอนยามเช้าเป็นอะไรที่ดีนะ แต่ถ้าต้องตื่นนอนมาในสภาพที่โลกมันไม่เหมือนเดิม ก็อย่าตื่นเลยเถอะ

"เดี๋ยวนะ เซน ทำไมมึงถึงตัวสูง..ขึ้นวะ?"

ชายหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูเดินออกมาจากห้องนอนเบิกตากว้างเมื่อพบน้องชายของตัวเองในสภาพที่เปลี่ยนแปลงไป

"ก็โตแล้วใครจะยังเตี้ยเท่าตูดหมาล่ะ"

เซน น้องชายที่เคยตัวเท่าหัวไหล่ของร่างบาง ผมตัดเกรียนโรงเรียนมัธยมกับชุดนอนลายหมีที่เขามักจะตื่นขึ้นมาหัวเราะกับการแต่งตัวของน้องชายตัวเองแต่ตอนนี้ที่อยู่ตรงหน้าของเขาก็คือ เซน ร่างสูงผิวขาว ผมดำขลับ รูปหน้าถือว่าเรียกอปป้ายังได้ในชุดเสื้อยืดกางเกงนอนขายาวในแบบผู้ชาย

นี่..กูหลงมานอนห้องใครรึป่าววะ

"เดี๋ยวนะ นี่ปีพ.ศ.อะไร"

"นี่..นอนจนหลงวันหลงเดือนหลงปีเลยปะเนี่ย"

"กูถามก็ตอบสิ"

"ปี พ.ศ.2567"

ห๊ะ!! ถ้าจำไม่ผิด...กูเพิ่งจะเรียนปีสองเมื่อ 2562 นะ

เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ความสับสนในสมอง ความรู้สึกที่ตีกันจนรู้สึกเบลอขึ้นมา ร่างบางยังคงขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นานจนน้องชายที่เห็นแล้วทนไม่ไหวเลยพูดเรียกสติพี่ชายของตัวเอง

"เออ แล้วก็รีบแต่งตัวไปทำงานได้แล้ว"

ทำงาน? ฮัลโหลล กูยังเป็นนักศึกษานะ ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ เกียรติบงเกียรติบัตรก็ยังไม่มี จะให้ไปทำงานยังไง

"ทำงาน?" เอ่ยไปด้วยน้ำเสียงติดสงสัย

"ใช่ ทำงานที่บริษัท B&P อะไรของพี่อ่ะ อ้อ!ฝากทักทายไอ้หน้าจืดด้วยนะ"

เซนพูดจบก็เดินจิบกาแฟร้อนแล้วเดินไปยังห้องนั่งเล่นที่ตั้งอยู่ใจกลางห้องพักของคอนโด

"วิ่งไปให้รถชนดีมั้ยเนี่ย"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ทักทายคนอ่านจ้าา

ขอฝากเรื่องนี้หน่อยนะคะ พอดีเพิ่งเริ่มแต่งอ่ะเนอะ ประสบการณ์ยังไม่เยอะพอ ฝากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจนักเขียนด้วยนะจ้า^-^