ไม้ กัน หมา

“เห้ย !! หยุดนะเว้ย” เสียงดังเอะอะโวยวายของนักเรียนสองกลุ่มที่วิ่งไล่กันมาตั้งแต่หน้าวิทยาลัยการช่าง

“หยุดให้โง่ ไอ้ ควายยยยย”

“เมื่อไหร่ชีวิตกูแมร่งจะเป็นสุขสักทีวะ วันๆเจอแต่ตีน”เสียงทุ้มเข้มเอ่ยอย่างหัวเสียขณะที่วิ่งหนีอริต่างสถาบัน สองขายาวสับถี่ๆเพื่อให้ตัวเองรอด วันนี้พวกน้อยไม่ขอสู้ เขาพาร่างอันสูงโปร่งของตัวเองวิ่งลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยอย่างชำนาน ในใจก็นึกถึงแต่หน้าคนที่อยากเจอมาทั้งวัน

“กูต้องมีชีวิตรอดกลับไปหามึงให้ได้ไอ้เอ๋อ”เขาตั้งมั่นไว้แบบนั้น ก่อนที่จะพาตัวเองเข้ามาหลบที่ข้างรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ข้างทาง รถติดเครื่องยนต์เอาไว้ แต่ไม่มีคนขับ เขานั่งพักให้เหนื่อยได้ไม่นาน เสียงนรกก็ดันมาดังอยู่ใกล้ๆ

“มันหายไปไหนแล้ววะ กูเห็นมันวิ่งมาทางนี้นี่หว่า”เสียงตะโกนของอริดังอยู่ใกล้ๆ ร่างสูงยกมือเช็ดเหงื่อที่ตอนนี้มีเลือดปนออกมาด้วย

“สัส คิ้วแตกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ทั้งที่มั่นใจแล้วตัวเองไม่ได้เจ็บอะไรแท้ๆ ปากบางร้องซีดขึ้นมาทันที่เหงื่อไหลลงมาโดน สายตาคมกวาดมองไปทั่วอย่างหวาดระวัง

แกรก ปัง!..เสียงปิดประตูรถดังขึ้นขณะเดียวกันรถที่เขาใช้หลบอยู่นั้นก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออก

“เชี้ยะละ” เพราะเสียงปิดประตูรถทำให้พวกที่ตามมาหันมามองและเห็นตัวเขาในทันที ร่างโปร่งตัดสินใจเปิดประตูรถอีกข้างแล้วกระโดขึ้นรถ

“ไปๆๆๆๆ พี่ไปเลย พี่ไปเลย”ร่างโปร่งเร่งพร้อมกับโบกมือเร่งให้เจ้าของรถที่กำลังตกใจอยู่ให้ออกรถ

“เห้ยมันอยู่นั้น เร็ว!!”

“พี่เหยียบคันเร่ง!!!”ร่างโปร่งตะโกนสุดเสียงถ้าไม่เหยียบตอนนี้ เขานี่แหละจะโดนเหยียบจมดิน

“อะ ...”ร่างสูงตกใจกับเสียงตะโกนและได้สติเห็นกลุ่มนักศึกษาที่ใส่ช็อปต่างสถาบันกับคนบนรถก็เข้าใจได้ในทันที เขาเหยียบคันเร่งจนมิด พอพ้นออกมาไกล คิดว่าคงตามไม่ทันแล้ว ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

“ขอบคุณมากพี่ เห้ย!!”พอหายตกใจก็หันมาขอบคุณแต่ทว่าคนตรงหน้าทำให้เขาตกใจมากกว่าเดิม

“ว่าไงครับ นักศึกษา ^^”

“ไอ้พี่หมอ!!”ใครจะไปคิดว่าจะหนีเสือปะจระเข้แบบนี้

“คิ้วแตกมาเชียว ให้พี่เย็บให้ไหม”หมอไม้เมืองยิ้มกวนๆ

“ไม่ต้องเสือกครับ แล้วก็จอดรถตรงนี้แหละผมจะลง”ใบหน้าหล่อเหลาชักสีหน้าใส่

“ไม่ครับ^^”

“ไอ้พี่หมอ ก็บอกให้จอด!!”

“ไปโรงพยาบาลกับพี่ดีกว่า”

“ไม่ไป จะกลับบ้าน”

“ไม่ดื้อนะครับเด็กดี”

“เด็กดีพ่อง!!”

เอี๊ยดดดด

“ทำอะไรของมึงวะพี่ เบรกทำห่าอะไร!!” ไปตวาดใส่ทั้งๆที่ไม่เห็นสีหน้าของหมอไม้ว่าตอนนี้เป็นเช่นไร

“ปากดีแบบนี้สินะ”

“ปากดีอะไร –ว อุ๊บ” ริมฝีปากร้อนบดลงปากของอีกคนอย่างอุกอาจ และรุนแรงมือหนาตะปบลงกับต้นคอสวยแล้วยึดไว้แน่นไม่ให้ขยับ ต้าร์ดีดดิ้น แต่ก็สู้แรงความอย่างหมอไม้ไม่ไหว อีกมือที่ว่างก็จับมือที่เอาแต่ผลักเขา กดลงบนเบาะ หมอเถื่อนโน้มกายกดอีกคนให้จมกับเบาะนั่ง

“อะ อื้ม หยุด !! ปล่อย” โดนทั้งดูดทั้งกัดจนปากเจ่อเลือดซึมก็ยังไม่หยุดพยศ ร่างสูงเลยเปลี่ยนจากยึดต้นคอมาบีบปากแทน ก่อนจะสอดลิ้นตัวเองเข้าไป ต้าร์ ยังไปก็ยังเป็นต้าร์ อยู่วันยังค่ำ ร่างโปร่งไล่ต้อนลิ้นที่สอดเข้ามาโดยการกัด แต่ก็ยังไม่ไวเท่าคนที่ประสบการณ์เยอะกว่า ต้าร์หมดแรงไปกับการต่อสู้ระหว่างลิ้นกับฟัน จนหอบ ใบหน้าขาวๆโกรธจนหน้าแดง มองคนตัวสูงตาขวาง

“ยอมรึยัง?”

"-/////-"