“ออกไปนะ”

สองมือผลักไสหัวไหล่หนาให้ขยับ แต่น้ำหนักของเอกรินทร์มากกว่าเธอสักเท่าหนึ่งได้ เขาแทบไม่ไหวติงเลยสักนิด

เธออยากคิดอยู่หรอกว่ามันเป็นแค่ฝันบ้าบอคอแตก แต่บางอย่างที่ยังคับคาอยู่ในตัว ยืนยันว่า...เธอกับเขาได้เสียกันอย่างเป็นทางการแล้ว

ตอนนี้เธอไม่ใช่หนูเอมคนเดิม ที่ซื่อใสบริสุทธิ์ผุดผ่องอีกต่อไปแล้ว

“ได้สมใจแล้วก็ไล่กันเลยนะ”

ใบหน้าแดงก่ำที่ยังผุดพรายด้วยผดเหงื่อผงกขึ้นมาว่าราวกับทวงบุญทวงคุณ

“คุณข่มขืนฉัน”

“ใส่ร้ายกันชัดๆ”

“เอาเถอะ ฉันจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

“หืม...ได้พี่แล้วจะไม่รับผิดชอบเหรอ?”

เขาว่าหน้าไม่อาย ยิ่งถูกจ้องหน้า ด้วยสายตาวะวับฉ่ำวาวราวกับรู้ทัน เธอก็ยิ่งอับอายขายขี้หน้า

“ทำไมหนูเอมเป็นคนอย่างนี้คะ ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ จะฟันแล้วทิ้งไปง่ายๆ อย่างงี้นะเหรอ?”

“ใครฟันใคร...คุณน่ะสิฟันฉัน”

เม้มปากแน่น เขม้นตาย่นคิ้วมองมาอย่างแค้นใจ

“ต่างคนต่างฟัน ต่างคนต่างมันมากกว่า ก็ไม่กี่นาทีก่อนนี้ หนูเอมยังขอให้พี่ทำแรงๆ อยู่นี่”

เธออายจนหน้าแดงแช้ดขึ้นมา ร้อนผะผ่าวไปหมด

“หรือพี่ทำไม่ดี...หนูเอมเลยไม่ประทับใจ”

เขาเลิกคิ้วถาม มองหน้าเธออย่างกวนๆ

“งั้นสงสัยต้องแก้ตัวใหม่อีกที”

ว่าแล้วก็กระดกไอ้เจ้าชิ้นส่วนที่ฝังจมอยู่ในตัวเธอ ที่อ่อนตัวลงไปชั่วครู่ ก็ดูว่าจะแข็งเกร็งขึ้นมาใหม่อีกครั้งแล้ว

“อ๊ะ...”

เอมิการ้องเสียงหลง เสียวซี้ดขึ้นมา เมื่อเจ้าวายร้ายของเขาเริ่มวาดลวดลายสำแดงฤทธิ์ขึ้นมาอีก

อะไรไม่เท่า น้องน้อยของเธอดันกระตุกเต้นตอบรับกลับไปเสียด้วยนี่สิ