“อ่า เด็กดีของฉันพร้อมรึยังจ๊ะ เผียะ! ” พูดจบมือใหญ่ก็ฟาดหน้านวลสวยชื้นเหงื่อไปเต็มแรงจนหน้าของหล่อนหันไปตามแรงตบโดยที่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งตัว และเสียงโต้ตอบกลับมาของเมณิษาพร้อมกับที่เธอหันกลับมาแหงนเงยเผชิญหน้ากับเขายิ่งทำให้เขาคึกคะนอง

“จินนี่ไม่เจ็บ” แม้จะเจ็บจนเลือดปากแตกจนรับรู้ถึงความเค็มของเลือดในปากแต่เมณิษาก็ยังลูบแก้มตัวเองเหมือนกับว่าไม่รู้สึกอะไร หล่อนเจ็บแต่ความเจ็บที่กระแทกมาเมื่อกี้มันทำให้หล่อนรู้สึกว่าเขาต้องการหล่อนและรักหล่อน

เผียะ!

มือใหญ่ฟาดเต็มแรงใส่หน้าของสาวเจ้าอีกครั้ง หล่อนเป็นคนเดียวที่ทนเขาได้ และก็ชอบให้เขากระทำแบบนี้ด้วย เขาเสพความเจ็บปวดจากกายเธอและเธอก็เสพติดความเจ็บปวดที่เขามอบให้

"อือ ตบจินนี่อีกค่ะคุณฮัฟ"

เผียะ!

สิ้นคำขอของหญิงสาวดวงหน้างามก็หันไปตามแรงตบของมือใหญ่อีกครั้ง

"อือ แบบนี้ชอบไหมจินนี่ อ่า" คนตัวโตเคลื่อนเดินมายืนซ้อนอยู่ข้างหลังของหล่อน แล้วใช้มือใหญ่ดึงกระชากผมเมณิษาจากทางด้านหลังแล้วบีบคางเล็กให้เอี้ยวหันมารับจูบหนักหน่วงของตนเอง

“อ่ะ อือ” เสียงครางอู้อี้ดังเล็ดลอดออกมาจากปากของทั้งสองที่บดบี้กันอยู่

“อ่า เป็นยังไงบ้างเด็กน้อย เธอเจ็บรึเปล่าที่ฉันตบเธอ” มือใหญ่ลูบไล้แก้มนวลที่แดงช้ำและมีรอยมือใหญ่ของตนเองประทับตราให้เห็นอยู่ตรงหน้าก่อนจะจูบปลอบประโลมแผ่วเบาคล้ายกับว่ารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป

“อือ มะ...ไม่ค่ะ จินนี่ไม่เจ็บ คุณฮัฟชอบจินนี่ก็ชอบค่ะ อือ” ใบหน้าบวมช้ำเอี้ยวหันไปแหงนขึ้นบอกเขาทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นเจ็บมาก

“ฉันขอโทษเด็กน้อยของฉัน เจ็บมากไหม” เอ่ยเสียงเศร้าสำนึกผิด รู้ว่าตัวเองทำเกินไปแต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ยิ่งเมณิษาน่าปรารถนาแบบนี้เขายิ่งห้ามตัวเองไม่ให้ใช้ความรุนแรงไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างเขามีด้านมืดด้านนี้ซุกซ่อนอยู่ และตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

“อือ ไม่พูดแบบนั้นค่ะ จินนี่ไม่เจ็บจริงๆ ค่ะ” หล่อนส่ายหน้าและบอกย้ำให้เขาไม่ต้องสนใจความเจ็บปวดภายนอกของตนเอง มือน้อยของหล่อนเคลื่อนมาลูบไล้เอ็นร้อนที่เบียดถูไถไปมากับไหล่มนของตนเอง

“อ่า ตอนนี้นะ ตอนนี้ฉันอยากกระแทกหนูแรงๆ จินนี่ อือ”

“ได้สิคะ จินนี่ไม่ได้ห้ามอะไร จินนี่รอคุณฮัฟอยู่ค่ะ อืม” หล่อนจูบปลายเอ็นอุ่นร้อนของเขาแผ่วเบาก่อนจะผละถอยห่างออก

“อือ น่ารักมากเมียฉัน เดี๋ยวฉันจะเอาเธอแรงๆ ไม่ให้ผิดหวังเลยเด็กน้อยของฉัน” ว่าแล้วก็ไม่รอช้า เขาผละห่างจัดการกับชุดสูทราคาแพงของตัวเองออกให้พ้น และด้านเมณิษาเองก็เช่นกัน หล่อนจัดการปลดเปลื้องชุดของตัวเองออกเพื่อไม่ให้เสียเวลาในการเล้าโลมสวาทกัน เมื่อเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าทั้งสองก็ไม่รอช้าที่จะแนบเบียดร่างเสียดสีกันและกัน ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนบดเบียดถูไถไปกับผิวขาวแดงของฮัฟด้วยความสิเน่หาและปรารถนาความหนักหน่วงจากคนตัวโต เมณิษาถูกหนุ่มใหญ่อุ้มยกไปนอนราบไปกับโต๊ะทำงานของตัวเอง และข้าวของบนโต๊ะทำงานก็ถูกมือใหญ่กวาดปัดกระจายลงพื้น เรียวขาน้อยเรียวสวยก็ถูกมือใหญ่ทั้งสองจับแยกฉีกกว้างออก เปิดเผยให้เห็นความโหนกนูนของกุหลาบงามกลางหว่างขา ฮัฟจ้องมองความสวยงามฉ่ำแฉะของเมณิษาแล้วก็อดกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอไม่ได้ หล่อนช่างสวยงามเหลือเกิน

“อ่า สวยเหลือเกินเด็กน้อยของฉัน อือ” พูดพร้อมกับไล้ปลายลิ้นสากไปมากับริมฝีปากของตัวเอง

“คุณฮัฟ...จินนี่ว่า...”

“ว่ายังไงเด็กดีของฉัน” เขาถามกลับโดยไม่รอให้หล่อนพูดจบ เพราะตอนนี้เขารู้ว่าแม่เด็กดีของเขากำลังอายที่เขาจ้องมองแบบนี้ ก็ผิวสีน้ำผึ้งของหล่อนกำลังแดงและเอวเล็กของหล่อนก็บิดเร่ายั่วยวนไปมาพร้อมกับเรียวขาของหล่อนที่เขาจับฉีกแยกกว้างกำลังต่อต้านมือใหญ่ของเขาที่จับรั้งแยกออกจากกัน

“จินนี่อายค่ะ” หล่อนบอกแล้วก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น หึหึ