ความทรงจำหนึ่งที่ผุดขึ้นมาเมื่อผมหลงอยู่ในความเศร้า ภาพของเด็กชายผอมกะหร่อง แขนขายาวเก้งกาง วันนั้นผมนุ่งกางเกงขาสั้นเต่อพร้อมลุย มันเป็นชุดฟอร์มสำหรับช้อนปลากัดที่แม่จัดไว้ให้ เสื้อยืดตัวย้วยสีฟ้าซีดที่ไม่สามารถย่ำแย่ไปกว่านี้ได้ แม่จัดไว้ให้ทุกครั้งจนกลายเป็นชุดฟอร์มของผม วันนั้นโชคร้ายที่คุณหนูตัวแสบดันอยากไปด้วย ยายอ่อนแม่บ้านของเธอขอให้้พาไปเล่นด้วยหน่อย มันจึงเป็นภาระที่ผมต้องดูแล แน่นอนอะไรเอ๋ยไม่เข้าพวก คงเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในชัดเดรสสีชมพูมั้ง เพื่อนคนอื่นสนุกกับการช้อนปลากัดแต่ผมดันต้องมาวุ่นวายกับเสียงหวีด ๆ เพราะกลัวปลิงของคุณหนูนั้น ในที่สุดความอดทนของผมก็สิ้นสุดลง ผมหนีกลับมาก่อนใคร ไม่ได้ปลากัดสวย ๆ ไปใส่ขวดโหลสักตัว